ျမန္မာ ရိုုးရာ အမွား ၁၀ ခုု ။

သင္ စကားေျပာတဲ့အခါ ဒီအမွား ၁၀ ခုကို ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသလား?

သင့္ရဲ႕ စကားေျပာစြမ္းရည္ေတြကို တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါသလား? ေသခ်ာတာေပါ့ ။
သင့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး စြဲၿမဲလာ...ခဲ့တဲ့ စကားေျပာဆိုမွဳ ပုံစံေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႕ နည္းနည္းေလးေတာ့ အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ သိပ္ကို ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဒီစာကို လိုတာထက္ပုိၿပီး ရွည္မသြားရေလေအာင္- စကားေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕အမ်ားစု ျပဳလုပ္တတ္ၾကတဲ့ အမွားတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ အဲဒါေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႕ နည္းလမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ၾကရေအာင္။

၁။ နားမေထာင္ျခင္း

အေမရိကန္ စာေရးဆရာႀကီး အားနက္စ္ ဟဲမင္းေ၀းက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ -
” က်ေနာ္ဟာ နားေထာင္ရတာကို သေဘာက်တယ္၊ ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ျခင္းေၾကာင့္ တျခားလူေတြဆီကေန က်ေနာ္အမ်ားႀကီး သင္ယူႏုိင္ခဲ့တယ္။ လူအမ်ားစုကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ နားမေထာင္တတ္ၾကဘူး “
လူအမ်ားစုနဲ႕ မတူပါနဲ႕။
သင္ေျပာရမယ့္အလွည့္ကို ေရာက္ဖုိ႕ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေစာင့္မေနပါနဲ႕။ သင့္ရဲ႕စိတ္ကို ခဏကေလး ေအာင့္ထားလုိက္ပါ။ တျခားသူေတြ ဘာေတြေျပာေနၾကတယ္ဆုိတာ အမွန္တကယ္နားေထာင္တတ္ေအာင္ သင္ယူပါ။
သင္ အမွန္တကယ္ နားေထာင္လုိက္ၿပီဆုိတာနဲ႕ အဲဒီစကား၀ိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြဆက္ေျပာရမယ္ဆုိတဲ့ စကားလမ္းေၾကာင္းေလးေတြကို သင္ ရရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ “ဟုတ္တယ္” “မဟုတ္ဘူး” အေျဖေတြကိုသာရမယ့္ ေမးခြန္းမ်ိဳးကိုေတာ့ ေရွာင္ပါ။ အဲဒီေမးခြန္းေတြက သင့္ကို အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီး မေပးႏုိင္လုိ႕ပါပဲ။ ဆိုၾကပါစို႕ … စကား၀ိုင္းထဲကမွာ တစ္ေယာက္က သူ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႕က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ငါးမွ်ားထြက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္၊ ဒါဆို သင္ ဒီလို ေမးလို႕ရတယ္ -
ဘယ္ေနရာမွာ ငါးမွ်ားထြက္တာလဲ ?
ငါးမွ်ားရတာကို ဘာေၾကာင့္ သေဘာက်သလဲ ?
ငါးမွ်ားထြက္ရတာအျပင္ တျခားဘာေတြ ၀ါသနာပါေသးလဲ ?
ဒါဆိုရင္ ဒီလူဟာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႕ ပတ္သက္လုိ႕ ေျပာစရာစကားေတြ ပိုရသြားမယ္၊ သင့္အတြက္လည္း ေနာက္ထပ္ထပ္ေျပာရမယ့္ စကားေတြ ပိုၿပီး ရလာပါတယ္။
အကယ္၍ သူက ဒီလိုေျပာမယ္ ” က်ေနာ္မသိဘူး “
ခ်က္ခ်င္း လက္မေလွ်ာ့ပါနဲ။ နည္းနည္းေလး တို႕ၾကည့္၊ ဆြၾကည့္ပါ။ ထပ္ၿပီး ေမးပါ။ ဒါဆို သူတို႕နည္းနည္ေလး ထပ္စဥ္းစားေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕ေတြက အဲဒီစကား၀ိုင္းကို စဖြင့္လုိက္ၿပီဆုိတာနဲ႕ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းလာပါလိမ့္မယ္။

၂။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမးျခင္း

သင္ဟာ ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲ အမ်ားႀကီးေမးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာေနတာနဲ႕မတူဘဲ စစ္ေဆးေမးျမန္းေနတာနဲ႕ တူသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲ သင့္မွာ ေျပာစရာသိပ္မရွိဘူးဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႕လည္း တူေနပါတယ္။
နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့ ေမးခြန္းေတြကို ရိုးရိုးစကားနဲ႕ ေပါင္းစပ္လိုက္ဖို႕ပါပဲ။ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ဆက္ရရင္- သင္ဟာ အဲဒီေမးခြန္းေတြကို မေမးဘဲနဲ႕ ဒီလိုလည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္ ..
ဟုတ္လား၊ တနဂၤေႏြ အားလပ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေအးေအးလူလူ အျပင္ထြက္တာ တကယ္ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ကေတာ့ ဘီယာ ၆ ပုလင္းေလာက္၀ယ္ၿပီး ပန္းၿခံထဲသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေလထဲမွာ ပန္းကန္ျပားေလးေတြ ပစ္တဲ့ ကစားနည္းကို ေဆာ့ၾကတယ္။
ဒါဆုိရင္ စကားကို ဒီေနရာကေန ဆက္လို႕ရသြားပါၿပီ။ သင္ဟာ ပန္းကန္ျပားပစ္ ကစားနည္းအေၾကာင္းကို ဆက္ေဆြးေႏြးႏုိင္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သင္အႀကိဳက္ဆုံး ဘီယာအေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာႏုိင္တာပါပဲ

၃။ တင္းက်ပ္လြန္းျခင္း

သင္အခုမွ စေတြတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာတဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပုံမွန္ေျပာေနက် အေၾကာင္းအရာေတြ ကုန္သြားတဲ့အခါ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္သြားတာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
Leil Lowndes က ေျပာဖူးတယ္ – ” သတင္းစာမဖတ္ရေသးဘဲနဲ႕ အိမ္အျပင္ကုိ မထြက္ပါနဲ႕” – တဲ့။ သင့္မွာ ေျပာစရာအေၾကာင္းအရာ မရွိတဲ့အခါ သင္ဟာ အခုလက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ သတင္းေတြအေၾကာင္းကို စ ေျပာလုိ႕ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အခုလက္ရွိ လူႀကိဳက္မ်ားေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သိထားတာလဲ ေကာင္းပါတယ္။ ဥပမာ .. Lost ဇာတ္ကားရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခန္းက ဘယ္လုိျဖစ္သြားသလဲ … ဆိုတာမ်ိဳး။
သင့္မိတ္ေဆြအိမ္က ငါးကန္ေလးကိုလည္း ခ်ီးမြမ္းလို႕ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ရဲ႕ Mp3 ထဲက သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာလုိ႕ရတယ္။ သင့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ အရာတစ္ခုခုအေၾကာင္းကိုလည္း စၿပီး ေျပာႏုိင္တာပါပဲ။

၄။ ေျပာဟန္ဆုိဟန္ အားနည္းျခင္း

စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာ အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္တစ္ခုကေတာ့ – သင္ ဘာေျပာတယ္ဆုိတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သင္ ဘယ္လို ေျပာတယ္ဆုိတာပါပဲ။ ဒါက အေျပာင္းအလဲေတြ အမ်ားႀကီးကို ျဖစ္ေစပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့ သင့္ရဲ႕ အသံနဲ႕ သင့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ ဘာသာစကား (body language ) ဟာ ဆက္သြယ္ေျပာဆုိမွဳရဲ႕ အဓိကေသာ့ခ်က္ ျဖစ္လို႕ပါပဲ ။
စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ -
အရွိန္ေလွ်ာ့ပါ။ သင္ဟာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုနဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ စိတ္လွဳပ္ရွားေနတဲ့အခါ စကားေျပာတာ ပိုပိုၿပီး ျမန္လာပါလိမ့္မယ္။ အရွိန္ကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႕ ႀကိဳးစားပါ။ ဒါဟာ နားေထာင္တဲ့သူေတြအတြက္ ပိုၿပီး လြယ္ကူေစပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သင္ေျပာလုိတဲ့အခ်က္အလက္ေတြလည္း သူတို႕ဆီကို ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။
က်ယ္က်ယ္ေျပာပါ။ သင့္ကို သူတို႕ေတြၾကားရဖို႕ လိုအပ္သေလာက္က်ယ္က်ယ္ေျပာရမွာကို မေၾကာက္ပါနဲ႕။
ရွင္းလင္းစြာေျပာပါ။ ဗလုံးဗေထြး မေျပာပါနဲ႕။
ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႕ ေျပာပါ။ သင္ဟာ အသံအနိမ့္အျမင့္ မရွိဘဲ ေျပာေနမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူကမွ နားေထာင္ခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္ရဲ႕အသံမွာ သင့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနပါေစ။

၅။ စကား၀ုိင္းကို အပုိင္စီးထားျခင္း

ဒီလုိမ်ိဳးအျဖစ္ေတြကို က်ေနာ္ မၾကာခဏႀကံဳရဖူးတယ္။ စကား၀ိုင္းမွာရွိတဲ့လူတုိင္းဟာ အဲဒီစကား၀ုိင္းမွာ ပါ၀င္ရပါမယ္၊ သူတို႕အတြက္ စကားေျပာဖို႕အခ်ိန္ကိုလည္း ေပးရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပုံတုိပတ္စတစ္ပုဒ္ကို ေျပာေနတဲ့အခါ ၾကားျဖတ္မေျပာပါနဲ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ သင္ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႕ပတ္သက္လို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕အျမင္ကို ေျပာတဲ့အခါ လူေတြရဲ႕အာရုံကို သင့္ဆီျပန္ေရာက္လာေအာင္ဆုိၿပီး စကားကို ျဖတ္ေျပာတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႕။ ေျပာျခင္းနဲ႕ နားေထာင္ျခင္းကို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္လုပ္ပါ။

၆။ ကိုယ့္ဘက္က အၿမဲမွန္ျခင္း

ျငင္းခုန္တာမ်ိဳး၊ ၿပီးေတာ့ ေျပာသမွ်အေၾကာင္းအရာတုိင္းမွာ ကိုယ့္ဘက္ကပဲ အၿမဲမွန္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို ေရွာင္ပါ။ ဒါဟာ ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာသမွ် အေၾကာင္းအရာတိုင္းမွာ သင္ “ႏိုင္” လုိ႕လည္း ဘယ္သူကမွ သင့္ကို အထင္ႀကီးၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအစား – ထိုင္ခုံမွာ ျပန္မွီထိုင္လုိက္ပါ၊ သက္ေသာင့္သက္သာေနပါ။ ေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္ေလးေတြ ဆက္လက္ သြားေနပါေစ။

၇။ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိေအာင္ ထူးျခားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေျပာျခင္း

အကယ္၍ သင္ဟာ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုမွာေရာက္ေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ ရင္းႏွီးဖို႕ႀကိဳးစားေနတယ္ဆုိရင္ စကားေျပာတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရွာင္ရွားဖို႕ လုိပါလိမ့္မယ္။ သင့္ရဲဲ႕ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ အဆင္မေျပတဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြအေၾကာင္း၊ သင့္ရဲ႕ အလုပ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ သူေ႒းရဲ႕ဆိုးပုံေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ သင္နဲ႕ တျခားလူတစ္ေယာက္တည္းသာ နားလည္မယ့္ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးေတြ ေျပာျခင္းကို ေရွာင္ပါ။ သင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စကားေျပာတဲ့အခါ ဘာသာေရး၊ ႏုိင္ငံေရးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ျငင္းခုန္ရမယ့္အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးေတြကိုလည္း ေရွာင္ဖို႕လိုပါလိမ့္မယ္။

၈။ ပ်င္းစရာေကာင္းေနျခင္း

ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထားဘဲ သင့္ရဲ႕ ကားအသစ္ႀကီးအေၾကာင္း ၁၀ မိနစ္ေလာက္ တတြတ္တြတ္ ေျပာတာမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႕။ တျခားသူေတြက ပ်င္းလာၿပီဆုိရင္ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ရပ္လုိက္ဖို႕ အသင့္ျပင္ထားပါ။
အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေအာင္ေျပာဖို႕ နည္းလမ္းတစ္ခုကေတာ့ ရိုးရွင္းစြာေျပာျခင္းပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအေပၚမွာပဲ အာရုံစိုက္ပါ။ သင့္ရဲ႕ သူေ႒းအေၾကာင္း ၊ သင့္အလုပ္အေၾကာင္း ညည္းညဴေျပာတာမ်ိဳးနဲ႕ စကား၀ိုင္းကို မစတင္ပါနဲ႕။ တျခားသူေတြက အဲဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို နားမေထာင္ခ်င္ၾကဘူးေလ။ အဲဒီအစား – သင္ေနာက္ဆုံးသြားခဲ့တဲ့ အေပ်ာ္ခရီးအေၾကာင္းေျပာပါ၊ သင္ အ၀တ္အစား၀ယ္တုန္းက ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ရီစရာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုအေၾကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္သစ္ကူးညအတြက္ သင္ ဘယ္လို စီစဥ္ထားတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခား ေပ်ာ္စရာ စိတ္လွဳပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကို ေျပာပါ။

၉။ တုန္႕ျပန္မွဳမရွိျခင္း

ပြင့္လင္းပါ၊ သင္ေတြးမိတာေတြကို ေျပာပါ၊ သင္ခံစားရတာကို မွ်ေ၀ပါ။ တျခားတစ္ေယာက္က သူ႕ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုကို မွ်ေ၀လာရင္လည္း ဖြင့္ေပးပါ၊ ၿပီးေတာ့ သင့္ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါ။ ေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါေနတာမ်ိဳးပဲ မလုပ္ပါနဲ႕။ သူတို႕ကလည္း သင့္ကို စကား၀ုိင္းထဲမွာ ပါ၀င္ေစခ်င္ၾကတယ္ေလ။
ဘ၀ရဲ႕ တျခား က႑ေတြမွာလုိပဲ၊ သင္ဟာ တစ္ဘက္က စေရြ႕လ်ားတာကို အၿမဲတမ္းေတာ့ ေစာင့္မေနႏုိင္ပါဘူး။ လုိအပ္တဲ့အခါ၊ စကား၀ိုင္းကို ကိုယ္က အရင္ စဖြင့္ကိုပါ။

၁၀။ ေျပာစရာ မ်ားမ်ားမရွိျခင္း

စကားေျပာေနရင္းနဲ႕ ေျပာစရာမရွိေတာ့တာမ်ိဳးကို ႀကံဳဖူးပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳးစားပါ။ တျခားသူေတြ ဘာေတြေျပာေနၾကတယ္ဆုိတာကို အမွန္တကယ္ နားေထာင္ပါ၊ စိတ္၀င္စားပါ။ ေမးခြန္းေတြေမးပါ။ ဆက္စပ္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာပါ။
သင့္ရဲ႕ မ်က္စိေတြကိုလည္း ဖြင့္ထားပါ။ သင့္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမွဳစြမ္းရည္ကို အားေကာင္းေအာင္လုပ္ပါ။ သင့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ရွာေဖြပါ။ ကမၻာႀကီးမွာျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာအေၾကာင္းအရာေတြအေပၚ သင့္အျမင္ကို ျဖန္႕က်က္ထားျခင္းျဖင့္ သင့္ရဲ႕ကိုယ္ပုိင္ ဗဟုသုတ ဘဏ္စာရင္းကို တိုးပြားေအာင္လုပ္ပါ။ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ပါ။ လက္ရွိ လူႀကိဳက္မ်ားေနတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း သိပါေစ။
သင့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဘာသာစကား (body language) ကိုလည္း ပိုၿပီးေကာင္းမြန္ေအာင္လုပ္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ပါ။ ဒါေတြအားလုံးကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ လုပ္ဖို႕မလိုအပ္ပါဘူး။ ဒီအခ်က္ေတြထဲက သင့္ရဲ႕ စကားေျပာစြမ္းရည္နဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႕လိုတယ္လို႕ ထင္တဲ့ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်က္သုံးခုကို ေရြးပါ။ ၿပီးရင္ ေန႕စဥ္ေန႕တုိင္း ရက္သတၱပတ္ ၃-၄ပတ္ေလာက္ ေလ့က်င့္သြားပါ။ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲလာသလဲဆုိတာကိုလည္း မွတ္သားထားပါ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သင္ စကားေျပာတဲ့အခါ သင့္ရဲ႕ အေလ့အက်င့္အသစ္ေတြဟာ အလုိလုိ စတင္ ေပၚထြက္လာပါလိမ့္မယ္။


♥♥ေရးသားခ်ိန္♥♥ 10:08 AM ♥♥ေရးသူ♥♥ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္

ျပည့္တန္ဆာႏွင့္ ဥပေဒ

  (ေအာက္တြင္ ေဖၚျပမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ အသက္ ၁၈ႏွစ္ ျပည့္မွ ဖတ္သင့္သည့္ အျပင္ ေဖၚျပမည့္ အေၾကာင္းအရာကို လိုက္၍ ၾကမ္းတမ္းသည္ဟု ယူဆႏိုင္ေသာ စာသားမ်ား ပါ၀င္ႏိုင္သျဖင့္ မဖတ္ရွဳလိုသူမ်ား ဤေနရာမွ စတင္၍ ရပ္တန္႕ႏိုင္ေၾကာင္း သတိေပးပါသည္)

 ၁။ အမ်ိဳးသမီး လႊတ္ေတာ္ အမတ္တစ္ဦးမွ ႏိုင္ငံတြင္ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ငန္းကို တရား၀င္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ရန္ ဥပေဒရိွသင့္ေၾကာင္း အဆိုတင္သြင္းမည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ ထံုးစံအတိုင္းပင္ ကန္႕ကြက္သံ၊ လက္ခံသံ တေ၀ေ၀ ၾကားရပါသည္။ ခံစားခ်က္ကို အဓိကထား ေျပာေနသည္ကမ်ားပါသည္။ ခံစားခ်က္ကို ေဘးဖယ္၍ ေျပာျပခ်င္သည္မ်ားရိွလာသည္။

  ၂။ ျပည့္တန္ဆာဟု ေခၚသည္ျဖစ္ေစ၊ မိန္းမရႊင္ဟု ေခၚသည္ျဖစ္ေစ၊ လိင္လုပ္သားဟု ေခၚသည္ျဖစ္ေစ အမွန္စင္စစ္ “ဖာ” ပင္ျဖစ္သည္။ (စကားရိုင္းလွ်င္သည္းခံပါ၊ ဆက္ရွင္းပါမည္) အေခၚအေ၀ၚက စကားေျပာပါသည္။ ဖာကို ဖာဟု မေခၚပဲ လိင္လုပ္သားဟု ေခၚေသာအခါ တမ်ိဳးေသာ ဂုဏ္ရိွေနသေယာင္ထင္ေနရသည္။ (ဂုဏ္မရိွဟု ေျပာျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ၊ ပုဂၢလအစြဲေၾကာင့္ ခံစားခ်က္ေျပာင္းသြားတတ္ေၾကာင္း ေျပာလိုရင္း ျဖစ္သည္။) ေကတီဗီမွာ အဆိုေတာ္လုပ္သည္ဟု နာမည္တတ္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ဖာဟု ေခၚေသာ အခါ ဆတ္ဆတ္ခါ နာပါလိမ့္မည္။ ထို အနာသည္လည္း ထိုဘ၀မွ ရုန္းထြက္ရန္ တြန္းအား တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႕အျပင္ ထိုအလုပ္ကို တရား၀င္ေရးမ၀င္ေရးထက္ “ဖာ” ဟူေသာ စကားကိုပင္ ႏွဳတ္မွ မထြက္ရဲေသာ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးငယ္မ်ား ရိွေနေၾကာင္း ထင္ရွားေစရန္ ျဖစ္သည္။ ယခုစာသည္ ထိုဖာမ်ားကို တရား၀င္သင့္ မ၀င္သင့္ထက္ ေတြးေတာထိုက္ဖြယ္ရာမ်ားကို ေျပာျပရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။

၃။ လက္ခံလိုသူတို႕ကမူ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပၾကသည္။ ျပည့္တန္ဆာသည္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကပင္ ရိွခဲ့ေၾကာင္း (ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေလာကီေရး မဆိုင္ပါ၊ ဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္ သူခိုးလည္းရိွပါသည္၊ မည္သည့္လက္ထက္တြင္မဆို ျပည့္တန္ဆာရိွပါသည္၊ ရိွတိုင္း လက္ခံရန္မလိုပါ) တိုင္းျပည္ကို အလွတန္ဆာဆင္ေပးသျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာဟုေခၚေၾကာင္း (မည္သို႕နာမည္တတ္တတ္၊ ဖာသည္ဖာပင္ျဖစ္သည္) တရား၀င္ သတ္မွတ္ျခင္းျဖင့္ ရဲမ်ားကို လိုင္းေၾကး ဆတ္ေၾကးေပးရျခင္းမွ ကင္းလြတ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေဆးစစ္ခ်က္မ်ား လုပ္ႏိုင္သျဖင့္ စိတ္ခ်ရေၾကာင္း မ်ား ေျပာျပၾကပါသည္။ (ထိုကိစၥမ်ားကိုလည္း ရွင္းရပါမည္၊ ခဏသည္းခံပါ)

၄။ ကေလးေျပာ ေျပာလိုက္လွ်င္မူ ကိစၥျပတ္ပါသည္။ ျပည့္တန္ဆာ ကိစၥ တရား၀င္ေရး သေဘာတူသူမ်ားသည္ မိမိမိတ္ေဆြမ်ားကို “ငါ့ညီမကေတာ့ လိုင္စင္ရဖာကြ” ဟု ေျပာရဲပါမည္လား။ ကိုယ့္အမ်ိဳးထဲတြင္ တရား၀င္ ဖာခန္းေထာင္သူမ်ားရိွလွ်င္ သေဘာတူမည္လား။ မိုက္ရိုင္းခ်င္၍ မဟုတ္ပါ။ လူဆိုသည္မွာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲတြင္ရိွေသာ ႀကိဳးကို ဆြဲလွဳပ္မွ နာခ်င္သည္။ ဖာမ်ားကို မသနား၍ မဟုတ္ပါ။ သနားသည္ႏွင့္ တရား၀င္လုပ္ကာ သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ေပးရန္လည္း မလိုပါ။ ဖခင္နဖူးမွ ျခင္ကို ရဲတင္းႏွင့္ ထုသတ္ေသာ ေစတနာကို ေစတနာဟု မသတ္မွတ္လိုပါ။ ေစတနာကို ပညာတြဲမွ သာဓုေခၚရပါမည္။

၅။ ျပည့္တန္ဆာ ကိစၥကို အစိုးရတစ္ရပ္အေနျဖင့္ သံုးမ်ိဳး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါသည္။ ၁) ျပစ္မွဳ အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း Criminalisation ၊ ၂) ဥပေဒေဘာင္အတြင္း ကန္႕သတ္ေဆာင္ရြက္ေစျခင္း Legalisation ၊ ၃) ျပစ္မွဳအျဖစ္ လံုး၀ မသတ္မွတ္ေတာ့ျခင္း Decriminalisation တို႕ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရတိုင္း ျပည့္တန္ဆာကိစၥကို တရား၀င္ ခြင့္ျပဳသည္မဟုတ္ပါ။ အထက္ပါ သံုးမ်ိဳးကို ႏိုင္ငံအလိုက္ ေဆာင္ရြက္ၾကသလို ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြင္းရိွ ေဒသအလိုက္ေဆာင္ရြက္ၾက၊ ျငင္းပယ္ၾက၊ လက္ခံၾကသည္လည္း ရိွပါသည္။

၆။ ျပည့္တန္ဆာကိစၥကို္ ျပစ္မွဳေဘာင္အတြင္း သြတ္သြင္းရာတြင္လည္း ႏွစ္မ်ိဳးရိွပါသည္။ အလံုးစံုေသာ လိင္အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥမွန္သမွ် တားျမစ္ျခင္း Prohibitionist ႏွင့္ လိင္အေရာင္းအ၀ယ္ကို ခြင့္ျပဳၿပီး က်န္ဆက္စပ္သမွ်တားျမစ္ျခင္း Abolitionist (ဥပမာ- အမ်ားျပည္သူေနရာလိင္ေရာင္း၀ယ္ျခင္း၊ ျမဴဆြယ္ျခင္း၊ ဇိမ္နန္းေထာင္ျခင္း) တို႕ ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျပာေနၾကသူမ်ားသည္ ဥပေဒအတြင္းမွ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳျခင္းကို ေတာင္းဆိုေနသည္ဟု ယူဆသည့္ အေလ်ာက္ ထိုကိစၥကို အေသးစိတ္ပါမည္။

၇။ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို တရား၀င္ ခြင့္ျပဳလိုက္ေသာအခါ တရား၀င္ေစရန္ လုပ္ရေသာ ကိစၥမ်ား ပါလာပါသည္။ မွတ္ပံုတင္ျခင္း၊ လိုင္စင္ခ်ေပးျခင္း၊ မစစ္မေနရ ေဆးစစ္ေစျခင္း စသည္တို႕ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဖာမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ နယ္လွည့္လိင္လုပ္သားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေနရာတြင္ ၾကာရွည္ေနလွ်င္ ေဖာက္သည္ရသည္ဟု ယူဆႏိုင္ေသာ သာမန္အေရာင္း အ၀ယ္ကိစၥမဟုတ္ပါ။ ေနရာသစ္မွ လူအသစ္ဟုထင္ၾကပါသည္။ မွတ္ပံုတင္၀ယ္ သက္တမ္းရင့္ေနေသာ ျပည့္တန္ဆာကို မည္သူမွ ငွားရမ္းေပ်ာ္ပါးလိုမည္ မဟုတ္ပါ။ ထိုျပည့္တန္ဆာမ်ားအား တရား၀င္ မွတ္ပံုတင္လာမည္ဟု ထင္လွ်င္ထိုင္ေစာင့္ပါ။ မလာပါ။ လိုင္စင္သက္တမ္းတိုးျခင္း၊ ေဆးစစ္ျခင္းကိုလည္း တစ္ေနရာတည္းတြင္ လုပ္ပါမည္လား။ သံသယရိွရပါသည္။ ေဆးမေအာင္လွ်င္လည္း “ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္” လုပ္စားမည္လား။ တရား၀င္ဖာမွာ တရားမ၀င္ဖာအျဖစ္ ေျပာင္းသြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါမည္။ အသက္မျပည့္၍ မွတ္ပံုတင္မလုပ္ရေသာ ျပည့္တန္ဆာသည္ ထိုအလုပ္ကို အသက္ျပည့္သည္ အထိ ေစာင့္ေနမည္လား။

၈။ ေနာက္တစ္ခ်က္သည္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို တရား၀င္ သတ္မွတ္ျခင္းျဖင့္ ရာဇ၀တ္မွဳ ေလ်ာ့က်ႏိုင္သည္ ဆိုေသာ အေကာက္အယူျဖစ္သည္။ ရာဇ၀တ္မွဳတြင္ အုပ္စုဖြဲ႕ အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ ရဲေၾကးေပးရျခင္း၊ ကေလးျပည့္တန္ဆာ၊ လူကုန္ကူးမွဳ စသည္တို႕ ေလ်ာ့က်မည္ဟု ဆျိုခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေရာင္းအ၀ယ္သေဘာကို နားမလည္၍ ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ငယ္ငယ္ကိုမွ တပ္မက္သူ၊ အပ်ိဳဘ၀ ၀ယ္လိုသူ (ကန္ေတာ့ပါသည္၊ မရွင္းမည္စိုး၍ ရိုင္းရိုင္းဆိုပါမည္၊ ပါကင္ေဖာက္လိုသူ) စသည္တို႕ရိွေနလွ်င္ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ရိွေနမည္သာျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ရိွေနလွ်င္ ရဲအဂတိကိစၥ ရိွေနဦးမည္သာျဖစ္သည္။ ရဲမ်ား ရဲေၾကးေတာင္းသည္ကို ပေပ်ာက္ရန္ ျပည့္တန္ဆာ တရား၀င္ေရးလုပ္မည္လား၊ ရဲအဂတိလိုက္စားမွဳ ပေပ်ာက္ေရးလုပ္ရမည္လား ရွင္းေအာင္ေတြးေစခ်င္ပါသည္။ ရဲကမူ ဖာေၾကး မရလွ်င္ ႏွစ္လံုးသံုးလံုးသမားဆီမွေတာင္းပါမည္။

၉။ လိင္အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥသည္ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ ႏွစ္ဦးတည္းသာ ရိွေသာ ကိစၥလို မရိုးရွင္းပါ။ တတိယလူ အၿမဲလိုလိုရိွပါသည္။ ထို ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို ႀကိဳးကိုင္ျခယ္လွယ္ေနေသာ ဇိမ္ေခါင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေခါင္းမ်ားသည္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ လူဆိုးလူမိုက္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ တရား၀င္ျဖစ္လာေသာ ျပည္တန္ဆာကိစၥမ်ားတြင္ ထို မန္ေနဂ်ာမ်ား တရား၀င္ ေပၚေပါက္လာၿပီး ရာဇ၀တ္မွဳကို က်ဴးလြန္ႏိုင္ေျခ ပိုမ်ားလာပါမည္။ ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို ေခါင္းပံုျဖတ္ျခင္း၊ ပခ်ဳပ္ဆိုင္ေထာင္ျခင္း၊ အတင္းအၾကပ္ ဖာဇာတ္သြင္းျခင္းတို႕ကို တရား၀င္လုပ္လာႏိုင္ပါသည္။ ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ မ်က္ေစ့မွိတ္သည္က မ်ားပါသည္။ ျပည့္တန္ဆာႏြံသည္ ရုန္းထြက္ရန္ ခက္ပါသည္။ ျပည့္တန္ဆာကိစၥကို ဥပေဒျပဳလွ်င္ ထို ဖာေခါင္းမ်ားအတြက္ ဥပေဒ ထပ္၍ ျပဳရပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာကို ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။

၁၀။ ေနရာကိစၥသည္လည္း စဥ္းစားစရာ ကိစၥ ျဖစ္လာပါမည္။ လမ္းေပၚမွ ဖာမ်ားအတြက္ ျမဴဆြယ္ရန္ ေနရာ သတ္မွတ္ေပးရပါမည္။ ေတြ႕ရာတြင္ ျမဴဆြယ္၍ မရပါ။ ဇိမ္နန္းေထာင္ရာတြင္လည္း ထို႕အတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအရပ္ေဒသရိွ အမ်ိဳးေကာင္း သားသမီးမ်ား အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစရန္ သီးသန္႕ေနရာ သတ္မွတ္ေပးရပါမည္။ ထို႕အျပင္ အမ်ားျပည္သူႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ လိင္အေရာင္း အ၀ယ္လုပ္ျခင္း soliciting ကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ရပါမည္။ မည္သူသည္ မိမိေနရပ္ကို တရား၀င္ ဖာအရပ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံလိုပါမည္နည္း။ ျပည့္တန္ဆာ ဥပေဒကို လက္ခံလွ်င္ ထိုကိစၥမ်ားကို ထည့္သြင္း ခြင္ျပဳရမည္ျဖစ္သည္။ တံခါးေပါက္မွာ ျမဴဆြယ္ခြင့္၊ လမ္းေပၚတြင္ ျမဴဆြယ္ခြင့္၊ အိမ္သို႕ အလုပ္သို႕ ဖာေခၚခြင့္၊ ဇိမ္နန္းေထာင္ခြင့္ စသျဖင့္ ပါ၀င္လာပါမည္။ သားပ်ိဳသမီးပ်ိဳရိွေသာ အိမ္ေရွ႕တြင္ ပခ်ဳပ္ဆိုင္ေထာင္သည္ကို မည္သည့္ဖခင္က လက္ခံလိုပါမည္နည္း။

၁၁။ ထပ္မံစဥ္းစားစရာကိစၥသည္ ဥပေဒ အသက္၀င္ျခင္း ကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေဆးလိပ္အရက္မ်ားကို ၁၈ႏွစ္ မေက်ာ္သူမ်ားအား မေရာင္းရန္ ဥပေဒရိွပါသည္။ အားလံုးလိုလို မလိုက္နာပါ။ ထိုသို႕ ထိန္းညိွရန္ အဖြဲ႕ အစည္း အားေကာင္းမွဳ မရိွပဲ တရား၀င္ ခြင့္ျပဳလိုက္လွ်င္ အာဏာျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္၍ ရေသာ ဘ၀မွ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ အခြင့္အာဏာ ပင္ေပ်ာက္သြားႏိုင္ပါသည္။ ဘာႏွင့္မွ ကိုင္တြယ္မရပဲ လူကုန္ကူးမွဳ၊ ကေလးျပည့္တန္ဆာအမွဳတို႕ တရား၀င္ ျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႕ တရား၀င္လာလွ်င္ ေမွာင္ခိုျပည့္တန္ဆာကိစၥကို မည္သူကိုင္တြယ္မည္နည္း။ ရဲမ်ားကမူ ဖာေၾကးေကာက္ရသည့္ အရသာကို သိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

၁၂။ ျပည့္တန္ဆာကိစၥကို ဥပေဒျဖင့္ ကန္႕သတ္ျခင္းသည္ လူထုအတြင္း လိင္မွဳေရာဂါမ်ားကူးစက္မွဳကို ကန္႕သတ္ရန္ျဖစ္ပါသည္။ လူထုကို ဦးတည္ပါသည္။  ျပည့္တန္ဆာကိစၥကို ျပစ္မွဳအျဖစ္မွ ဖယ္ရွားလိုက္ျခင္းသည္ လူ႕အခြင့္အေရးကို ဦးတည္ပါသည္။ လူ႕အခြင့္အေရးေထာင့္မွ ၾကည့္သူမ်ားသည္ ျပည့္တန္ဆာအမွဳကို သာမန္အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥ အျဖစ္ ဥပေဒလုပ္ရန္မလိုပဲ ရိွရင္းစြဲ တားျမစ္ဥပေဒကို ပယ္ဖ်က္ရံုသာရိွပါသည္။ ထိုအထိ လုပ္ရဲပါမည္လား။ ဥပေဒျဖင့္ ကန္႕သတ္လွ်င္လည္း ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို အႏၱရာယ္ရိွေသာ လိင္ကိစၥမ်ားအေၾကာင္း သင္တန္းေပးျခင္း၊ ဆာတီဖီကိတ္ လက္မွတ္ထုတ္ေပးျခင္းတို႕ ေဆာင္ရြက္ရပါမည္။

၁၃။ ထိုသို႕ ေဆာင္ရြက္ပါေသာ္လည္း ျပည့္တန္ဆာကို ဥပေဒျဖင့္ ခြင့္ျပဳျခင္း၏ အက်ိဳးရလာဒ္ကို သိသာထင္ရွားစြာ မေတြ႕ရေၾကာင္း သူရို႕ ၀န္ခံၾကပါသည္။ ၁) ရလာဒ္ကို သုေတသနျပဳမွဳ၊ ေစာင့္ၾကည့္ အဆင့္ျမွင့္ေပးမွဳ နည္းပါးျခင္းLittle evaluative research ၊ ၂) ဥပေဒေဘာင္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္နည္းမ်ား အတိုးအေလ်ာ့ လုပ္ရန္လြယ္ျခင္းVariations in legal frameworks within approaches ၊ ၃) အစီရင္ခံစားမ်ား၏ ရလာဒ္ကို တိုင္းတာတြက္ခ်က္ရန္ ခဲယဥ္းျခင္းValidity of reports ၊ ၄) အျငင္းပြားဖြယ္ရလာဒ္မ်ားရိွျခင္း Conflicting results (ဘာသာေရးသမားတို႕က သိပ္မ်ားေနၿပီထင္မည္၊ လူ႕အခြင့္အေရးသမားက လိုေသးသည္ထင္မည္) တို႕ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

၁၄။ အဆံုးသတ္ေျပာရလွ်င္ ဖူကူယားမား၏ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး စာအုပ္္မွ အမွတ္ရမိသည္ကို ေျပာျပလိုပါသည္။ ဒီမိုကေရစီေဖၚေဆာင္ရာတြင္ ယဥ္ေက်းမွဳဖက္တာသည္ ေရြ႕ေျပာင္းရ အလြန္ခက္ပါသည္။ ျပည့္တန္ဆာကိစၥကို ယဥ္ေက်းမွဳဖက္တာေပၚတင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ (ယဥ္ေက်းမွဳကို အေၾကာင္းျပ၍ ျငင္းျခင္း မဟုတ္ပါ၊ ျပည့္တန္ဆာကိစၥကို ျပည္သူတို႕၏ ယဥ္ေက်းမွဳအေပၚလက္ခံေသာ သို႕မဟုတ္ ျငင္းပယ္ေသာ ဓေလ့အေပၚတင္ၾကည့္ေစရန္ ဆိုလိုပါသည္။ ျပည္သူတို႕ အလြယ္တကူ ေခါင္းၿငိမ့္မည္ေလာ၊ ျငင္းပယ္မည္ေလာ ဆိုသည္ကို စဥ္းစားရန္ ျဖစ္ပါသည္) ထိုအလုပ္ကို မဆိုထားႏွင့္၊ ဖာဟူေသာစကားကိုပင္ ႏွဳတ္က မထြက္ရဲသူမ်ားရိွေၾကာင္း သိေစလိုပါသည္။

၁၅။ သူရို႕ဆီမွာ၊ သူရို႕ဆီမွာႏွင့္ လြယ္လင့္တကူ ဒီမိုကို ကေရစီျပသူမ်ား စဥ္းစားေစခ်င္ပါသည္။ သူရို႕ဆီမွာတိုင္း ျပည့္တန္ဆာဥပေဒကို လက္ခံၾကသည္မဟုတ္ပါ။ တားျမစ္ေသာႏိုင္ငံမ်ားစြာရိွပါသည္။ ကိုယ့္အေျခအေနကို မသံုးသပ္ပဲ လြယ္လင့္တကူ တင္သြင္းလို၍ မရပါ။ သူ႕ေရေျမမွာေပါက္တိုင္း ကိုယ့္ေရေျမႏွင့္ အံမ၀င္ပါ။ (ယခုစာစုတြင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳကို အေၾကာင္းျပ၍ မျငင္းခဲ့ပါ၊ ) ဆင္ျခင္တံုတရားကို သံုး၍ သံုးသပ္ေစလိုပါသည္ခင္ဗ်ား။

၁၆။ ထို႕ထက္ပို၍ ဆိုရန္ မရိွပါ။


ေနာက္ဆက္တြဲ

ဆရာဦးေမာင္ေမာင္ျမင့္မွ ဖံုးဆက္၍ ေဆြးေႏြး အားေပးသျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ ဆရာေျပာေသာ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမ်ားကို (နားလည္သမွ်) တင္ေပးပါမည္။

(၁) ျပည့္တန္ဆာကိစၥသည္ ပေပ်ာက္ရန္ လုပ္မရပါ။ ပေပ်ာက္ရန္ လုပ္မရ၍ တရား၀င္လုပ္ရမည္ဟု မဆိုလိုပါ။ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ ေျဖရွင္းျခင္းကိုသာ ကာယကံရွင္မ်ားက ပိုသေဘာက်ပါသည္။ တရား၀င္ဖာအျဖစ္ရပ္တည္ရန္သည္ ေနာင္ေရးရိွပါေသးသည္။ အသက္ႀကီးလာလွ်င္ မိသားစုႏွင့္ ေနခ်င္ၾကပါလိမ့္မည္။ မည္သူမွ ထာ၀စဥ္ဖာလုပ္မရပါ။ ဖာမွတ္ပံုတင္ထားလွ်င္ အသက္ႀကီးလွ်င္ ေခါင္းျဖစ္သြားပါမည္။ မွတ္ပံုမတင္လွ်င္ မသိလိုက္ မသိဘာသာ စြန္႕ခြာ၍ ရႏိုင္ပါသည္။

(၂) ဆရာေျပာျပေသာ ဥပမာေလး အလြန္ေကာင္းပါသည္။ အမိန္႕ရ အေပါင္ဆိုင္သည္ အေပါင္ဆိုင္ သတ္သတ္လုပ္ပါက မည္သူမွ မ၀င္လိုပါ။ (ဆိုင္ထဲ၀င္လွ်င္ ေပါင္ရန္မွန္း လူတိုင္း သိပါသည္) အေပါင္ဆိုင္ကို စတိုးဆိုင္ေလးႏွင့္ တြဲဖြင့္ပါမွ ပစၥည္းေလး တစ္ခုခု ၀ယ္သလိုႏွင့္ ၀င္ေပါင္ပါသည္။ ေကတီဗီအဆိုေတာ္လုပ္ျခင္းသည္ ထိုသို႕ သေဘာပါေနပါသည္။ ဖာမ်ားမွတ္ပံုတင္မည္မဟုတ္ပါ။ မတင္မည့္အတူတူ အျခားေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ဖာကိစၥ ပေပ်ာက္ရန္ ႀကိဳးစားေစခ်င္ပါသည္။

(၃) ဖာထက္ အေရးႀကီးသည္မွာ ခ်ဳပ္ထားေသာ ေခါင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူရို႕က ဖာမ်ားကို ေခါင္းပံုျဖတ္ျခင္း၊ ဇိမ္ခန္းေထာင္ျခင္း၊ ဖာဇာတ္သြင္းျခင္းမ်ား လုပ္ပါသည္။ ဖာကိုဖမ္းသျဖင့္ ျပႆနာ မေျပလည္ပါ။ အညွာက ေခါင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဖာမ်ားကို ကယ္လိုလွ်င္ ေခါင္းကို အားေပးေသာ ဥပေဒျပဳေရးထက္ သူရို႕ကို အေရးယူႏိုင္ရန္သာ ႀကိုးစားေစခ်င္ပါသည္။
သကၠ မိုးညိဳ

ျပည္႕တန္ဆာမ်ားတရားဝင္လိုင္စင္ရရွိေအာင္ ႀကိဳးပမ္းသြားမည္ဟု အမ်ဳိးသမီးလႊတ္ေတာ္အမတ္တစ္ဦး ေျပာ

Monday, 24 December 2012

ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို တရား ဝင္လိုင္စင္ထုတ္ေပးၿပီး၊ စနစ္တက် လုပ္ကိုင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ ရြက္သြားမည္ဟု NLD ျပည္သူ႔လႊတ္ ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေဒၚစႏၵာမင္းက ေျပာသည္။
''ျပည့္တန္ဆာမရွိတဲ့ ႏုိင္ငံဆို တာမရွိပါဘူး၊ ျပည့္တန္ဆာဆိုတာ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကတည္းက ရွိတာပါ။ ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္တယ္ ဆိုတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပေပ်ာက္ ေအာင္လည္း လုပ္လို႔မရပါဘူး''ဟု ၄င္းက ေျပာသည္။
ကမၻာ့ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားတြင္ ျပည့္တန္ဆာႏွင့္ပတ္သက္၍ တရား ဝင္လိုင္စင္မ်ား ထုတ္ေပးၿပီးစနစ္ တက်ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပး ထားေၾကာင္း၊ ထုိသို႔ တရားဝင္လိုင္ စင္မ်ားခ်ထားေပးပါက ၄င္းတို႔ကို အခြန္ေကာက္ခံကာတိုင္းျပည္အတြက္ အခြန္ဘ႑ာေငြမ်ားလည္းရရွိမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို တရား ဝင္လိုင္စင္ခ်ထားေပးႏုိင္ရန္ လႊတ္ ေတာ္၌ အဆိုျပဳတင္သြင္းသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း¤င္းကဆက္ေျပာသည္။
''လိုင္စင္ထုတ္ေပးရင္ေကာင္း တာေပါ့။ အခုဆိုရင္ ရဲကို ေၾကာက္ ေနရတယ္။ လိုင္းေၾကးလည္း ေပးရ ေသးတယ္။ တကယ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာလို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္''ဟု ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီးအတြင္းမွ လိင္လုပ္သားတစ္ဦးက ေျပာသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ေနသူ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစုသည္ အျခားအတတ္ပညာ မ်ား တတ္ေျမာက္ျခင္းမရွိသည့္အျပင္ ထြက္ေပါက္မရွိသည့္အတြက္ ယင္း အလုပ္ကိုလုပ္ကုိင္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဒၚစႏၵာမင္းက ဆက္ေျပာသည္။
''လိုင္စင္ထုတ္ေပးႏုိင္ၿပီဆိုရင္ ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ကူးစက္ ေရာဂါဆိုတာ Sexworker ေတြက တစ္ဆင့္ အမ်ားဆုံး ကူးစက္ေနတာ ပါ။ တျခားႏုိင္ငံေတြမွာဆိုရင္ ကူး စက္ေရာဂါေတြ မျဖစ္ႏုိင္ေအာင္ကြန္ ဒုံးသုံးရတယ္။ မသုံးရင္ Sexworker ေရာေပ်ာ္ပါးတဲ့သူႏွစ္ေယာက္စ လုံးကို ျပစ္ဒဏ္ခ်မယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒ ျပဌာန္းထားပါတယ္'' ဟု မဂၤလာ ေတာင္ညြန္႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းက ေျပာသည္။
HIV,AIDS အျပင္ အျခားကူးစက္ ေရာဂါမ်ားျဖစ္ပြားမႈႏႈန္းနည္းေစရန္ ကြန္ဒုံးသုံးစြဲသင့္ၿပီး Sexworker မ်ားကို လည္း က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈမ်ားပုံမွန္ ျပဳလုပ္ကာတရားဝင္လိုင္စင္မ်ားထုတ္ ေပးသင့္ေၾကာင္း ၄င္းကေျပာသည္။

ျပည့္တန္ဆာလုုပ္ငန္း သိုု ့မဟုုတ္ လူသားျခင္းက်ြန္ျပဳျခင္း

ျပည္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုု တရား၀င္လုုပ္မယ္လိုု ့အမတ္တဦးျဖစ္တဲ့ မစႏၵာမင္း
က ထုုတ္ေဖၚလာမႈကိုု အံၾသတုုန္လႈပ္မိပါတယ္။ ျပည္တန့္ဆာလုုပ္ငန္းဆိုုတာလူသားျခင္းက်ြန္ျပဳျခင္း
လုုပ္ငန္း တရပ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုု က်ေနာ္တိုု ့ နိင္ငံေရး ကၾကီးခေခြးေလ့လာစဥ္က ပင္ က်င့္၀တ္ ( Ethic ) အပိုုင္းရရႈ ့ျမင္ၾကတယ္။
ခံယူခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ စီးပြားေရး ျပသနာ၊ မဟာဖိုု၀ါဒ ၾကီးဆို...ုးတဲ့ ေခတ္ဆိုုးတခုုရဲ ့ရလဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့နစ္ေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္က မဟာဖိုု၀ါဒၾကိးဆိုုးတဲ့ ေ၀သာလီမွာ အမ်ိဳးေကာင္သမီးေလး
အဗၼပါလီကိုု ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ လဇီ၀ီ လြတ္ေတာ္က ဆံုုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
ဒါဟာ ေၾကာင္သူေတာ္မဟာဖိုု၀ါဒီေတြရဲ ့သူရဲေဘာေၾကာင္မႈ ၊ တာ၀န္မဲ့မႈ
နဲ ့ လူအခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္မႈျဖစ္ပါတယ္။

ကမၻာ ပထမ ဒီမိုုကေရစီနိင္ငံျဖစ္ခဲ့တဲ့ေ၀သာလီရဲ ့ ဒီမိုုကေရစီ သေဘာတရား မရင့္က်က္မႈေတြရဲ ့ ျပယုုတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္တန္ဆာကိုုတရား၀င္လုုပ္မယ္ဆိုုရင္ က်ေနာ္တုုိ ့ ကန္ ့ကြက္ပါတယ္။

တရား၀င္မလုုပ္သင့္ပါ။ ျပည္တန္ဆာပေပ်ာက္ေအာင္ လြတ္လပ္မႈနဲ ့ စီးပြားေရးဖြင့္ျဖိဳးမႈကိုု ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္ေစခ်င္ပါတယ္။

နယ္သာလန္နိင္ငံ၊ ဂ်ာမဏီတိုု ့က တရား၀င္သတ္မွတ္ထားတယ္။ နယ္သားလန္နိင္ငံရိွ ျပည့္တန္ဆာ ၈၀ ရာခိုုင္ႏႈႏ္းဟာ နိင္ငံျခား သူေလးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့နိင္ငံက ကေလးမ မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ သူတိုုထဲက ၇၀ ရာခုုိင္ႏႈႏ္းဟာ တရားမ၀င္ခိုုး၀င္လုုပ္ကိုုင္ေနရသူေတြျဖစ္ပါတယ္။
၁၉ ၄၉ ခုုနစ္ကတည္းက ကုုလသမဂ အေထြအေထြညီလာခံက ဒီလုုပ္ငန္း
မေကာင္းမူ လုုပ္ငန္းလိုု ့ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၉ ခုုနစ္မွာထပ္ေလာင္းသတ္မွတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုုနဲ့ထိုုင္းနိင္ငံမွာေတာင္မွာ ျပည္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုု
တရား၀င္လုုပ္ငန္းအျဖစ္မသတ္မွတ္ပါ။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေခါင္းေဆာင္စဥၤေအာက္မွာပဲထားၾကတယ္။ အေမရိကန္ နိင္ငံမွာ ျပည္နယ္ ၅၀ မွာ ၄၉ ျပည္နယ္က
ျပည့္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုု တရား၀င္လုုပ္ငန္းအျဖစ္ မသတ္မွတ္ပါ။ နိဗားဒါ ( သဲကႏၱရ ျပည္နယ္) တခုုတည္း ပဲ တရား၀င္သတ္မွတ္ထားဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ခရစ္ယန္ယ်ဥ္ေက်းမႈ၊ အစၥလန္ယ်ဥ္ေက်းမႈ ေတြမွာ ျပည့္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုု
မေကာင္းမႈ လုုိ ့သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ရာဇ၀တ္မႈ အျဖစ္သတ္မွတ္တယ္။

ကမၻာယ်ဥ္ေက်းမႈ အားလံုုး က ျပည့္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုု မေကာင္းမႈတခုုလိုု ့ရႈ ့ျမင္ၾကတယ္။ ဒီလုုပ္ငန္းကိုု တရား၀င္လုုပ္ငန္းအျဖစ္ နိင္ငံေပါင္းမ်ားစြာ က ပညာရွင္မ်ား ျပည္သူမ်ား၊
ဘာသာေရး မ်ားက လက္မခံၾကပါ။

ျပည္တန္ဆာလုုပ္ငန္းဟာ စီးပြားေရး ျပသနာရဲ ့ အနက္ရိႈင္း ဆံုုး အျဖစ္သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ျပည္တန္ဆာ သိုု ့မဟုုတ္ ဖါ လုုပ္ငန္းဟာ
လူသားခ်င္း က်ြန္ျပဳခ်င္း လုုိ ့ ယ်ဥ္ေက်းတဲ့လူအသိုုင္း၀ိုုင္းက သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြက္ ဒါကိုု တ၇ား၀င္မႈ မျပဳၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တရား၀င္အသိမွတ္ျပဳလုုိက္ျခင္းဟာလူသားေတြရဲ ့ကိုုယ္က်င့္သိကၡာနဲ ့ ယ်ဥ္ေက်းမႈကိုု ျခိမ္းေျခာက္ လာမဲ့အႏၱရယ္တရပ္လိုု ့ ဆိုုရမွာပါ။

ျမန္မာ တပ္မေတာ္ ဒုုကၡေပါင္းစံုု ေပးကတည္းက ျမန္မာျပည္ဟာ စီးပြား ေရး ျခြတ္ျခံဳၾကသြားတယ္။ ျပည့္တန္ဆာေတြအမ်ားၾကီၚျဖစ္လာတယ္။

လြတ္လပ္မႈဆံုုးရံႈးမႈ၊ လဘာ္စားမႈ ၊ တရားဥပေဒကင္းမဲ့မႈ၊ စီးပြားေရး ပ်က္ကပ္ေတြကိုုဆိုုးက်ိဳး ခံစားလာရတယ္။ ဒါေတြကိုု မတိုုက္ဖ်က္ပဲ ျပည္တန္ဆာကိုု တရား၀င္ျပဳလုုပ္ျခင္းဟာ
တိုုင္းျပည္ကိုု ပိုု ျပီး ပ်က္ဆီးသြားေစနိင္တယ္။

ျပည္တန္ဆာလုုပ္ငန္းကိုု တရား ၀င္ျပဳလုုပ္မယ္ဆိုုတဲ့ မစႏၵာမင္း အေနနဲ့ ဒီအဆိုုကိုု လြတ္ေတာ္မွာ မတင္ေစခ်င္ဘူး။
လူသားအခ်င္းအခ်င္း က်ြန္ျပဳတဲ့လုုပ္ငန္းကိုု လူအခြင့္အေရးတိုုက္ပြဲ၀င္သူတဦးက တင္သြင္းမယ္ဆိုုတာကိုု အလြန္ တုုန္လႈပ္မိပါတယ္။

                                      

မိုုးသီး
ခရစ္စမတ္အၾကိဳ ေန ့ ၊၂၀၁၂။

 

သခင္မိ်ဳး ေဟ့ ဒိုု ့ ျပည့္တန္စာ ျဖစ္သြားရတဲ့ဘ၀မ်ား ဘယ္သူေၾကာင့္ပါလဲ ။ ဘယ္သူမွာတာ၀န္အရိွဆံုုးလဲ။ ရွာေဖြ ေဖၚထုုတ္ၾကပါစိုု ့။ ျပည့္တန္စာဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေအာင္ၾကိဳးပန္းၾကပါစိုု ့။

ေရႊမေလးေတြ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ ေနတဲ့အိမ္မ်ား (အထူးေဆာင္းပါး)
Sunday, 23 December 2012


“သမီးကို မိဘေတြက ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုေတာ့ လူပြဲစားကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ထိုင္းကို သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးတာကို အိမ္က ယုံယုံၾကည္...ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္း ေခၚလာတဲ့အျပင္ အိမ္ကိုလည္း က်ပ္တသိန္းခြဲ ႀကိဳေပး ခဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီ္ကေနအစျပဳၿပီး မဲေဆာက္မွာ အေရာင္းစားခံရၿပီး ဒီ္ဘ၀ကို ေရာက္လာရတာပါ။ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ တခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း မိသားစုအတြက္ အနစ္နာခံရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာသူမွာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ အသက္ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူတဦးျဖစ္သည္။

နအဖလက္ထက္ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းရာမွ လူကုန္ကူးမႈ၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ အမ်ားအျပားလည္းပါ၀င္၏။ ဘ၀ပ်က္ကာ ျပည့္တန္ဆာဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾကရသူ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးေရး ေလ့လာေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ားက ေျပာသည္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္း ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေနၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းမငယ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္အတြက္ စြန္႔စားကာ အလုပ္အကိုင္ လာေရာက္ရွာေဖြၾကျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဘဲ ေနရာေဒသအသစ္ကို ေရာက္ရွိလာသူတို႔ ထုံးစံအတိုင္း လူကယ္ရီႏွင့္ ပြဲစား မ်ားေၾကာင့္ ျပည့္တန္ဆာဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေၾကာင္း ကာယကံရွင္မ်ားက ေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။

ျမန္မာပုိင္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားေပၚလာ

သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ (၂၀)ခန္႔က မဲေဆာက္ေဒသတြင္း ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ား (၃၀)ခန္႔ရွိရာ နမ့္က်ိဳင္းဖိ၊ ဒါလင္၊ ပတၱျမား၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ုံ၊ မီးစက္႐ုံမ်ား အပါအ၀င္ ထိုင္းလူမ်ိဳးပိုင္႐ုံမ်ားသာရွိၿပီး ျမန္မာျပည့္တန္ဆာ႐ုံဟူ၍ သီးျခားမရွိဘဲ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာမ်ားၾကားထဲတြင္ အေရာအေႏွာသေဘာသာ ရွိခဲ့ၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က စတင္ကာ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္းရွိ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ားသာ အဓိကလုပ္ကိုင္ၾကသည့္ အေနအထားသို႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။

ေဒသခံ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ အျခားေဒသမွ မိတ္ေဆြမ်ားအား မဲေဆာက္သို႔ အလည္ေခၚရာတြင္ “မဲေဆာက္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ျမန္မာမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပဳစုမယ္။ တို႔မဲေဆာက္ဆိုတာက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြေပါတဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာ တႏိုင္ငံလုံးသိၾကတယ္” ဟု ေျပာဆိုစမွတ္ ျပဳၾကသည့္အထိ ျဖစ္သည္။

လက္ရွိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ မသဲသဲက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေငြရလြယ္တယ္လို႔ေျပာေနၾကတယ္။ မလြယ္ပါဘူးရွင္၊ အလုပ္တခါလုပ္ရင္ က်မတို႔႐ုံမွာ ဘတ္ (၃၀၀) ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕႐ုံဆိုရင္ ဘတ္ (၂၀၀) ပဲရတယ္။ အလုပ္ရွင္က တ၀က္၊ ကိုယ္က တ၀က္ရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့အထဲက စားစရိတ္၊ေနစရိတ္၊ မီးဖိုး၊ ေရဖိုး၊ ပုလိပ္ေၾကးက အစ အျဖတ္ခံရတယ္။ က်မတို႔ဘ၀လည္း ရရစားစားပါပဲ။ ဖာ႐ုံဆိုတာက တရား၀င္ဖြင့္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ဟိုလူဒီလူ ဖားရတာေတြကလည္းရွိတယ္။ ဒီ္ၾကားထဲ အလကားလိုက္ေပးရတာမ်ိဳး လည္း ရွိတယ္။ အပိုင္ရဲေတြဆိုရင္ သူတို႔ကို ႐ုံကပိုက္ဆံလည္း ေပးရတယ္။ သူတို႔လိုရင္ အလကားလည္းလိုက္ေပးရတယ္။ ဒီကရဲနဲ႔ ဗမာရဲက စကားသာ မတူၾကတာ အက်င့္စ႐ိုက္နဲ႔ ႐ုိက္စားလုပ္တာကေတာ့ အကုန္တူတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ဆက္လက္၍ “အိမ္ကိစၥ အေၾကာင္းတစုံတရာရွိလို႔ ျမ၀တီကိုသြားတဲ့အခါမွာ ရဲ၊ လ၀က၊ ျပည္သူ႔ စစ္၊ မီးသတ္နဲ႔ အျခားတာဝန္ရွိသူေတြဟာ က်မတို႔ဘ၀ကိုသိေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၿပီး စစ္ေဆးတယ္၊ ရစ္တယ္။ အဲ့ဒါသူတို႔ရဲ႕အလိုဆႏၵကို ျဖည့္ေပးမွပဲ သြားေရး၊ လာေရး အဆင္ေျပေတာ့တယ္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ရဲဂိတ္ထဲမွာသူတို႔နဲ႔ အိပ္ရတာရွိသလို တခ်ိဳ႕ဆို ေတြ႔ကရာမွာရွိတဲ့ အိမ္သာထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔ သြားရတဲ့အထိ ႀကဳံဖူးတယ္။ ေနာက္ကို က်မတို႔ဆီကလူေတြဟာ ျမ၀တီကိုသြားရင္ အေဖာ္(ကြန္ဒုံး) အၿမဲေဆာင္သြားရတယ္။ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကိုလည္း ကာကြယ္ရေသးတယ္။ မဲေဆာက္မွာက ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ တရားစြဲတာမရွိေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာကေတာ့ရွိတယ္၊ ေထာင္က်ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုတ္ေသြးစုပ္ခံရတာက ပိုၿပီးဆိုးတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသူမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ ႐ုိး႐ုိးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္ အလုပ္လာရွာၾကေသာ္လည္း အေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သြားၾကရေၾကာင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသူမ်ားလည္း ရွိသည္။

အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္ မႏွင္းဆီက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ (၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ပြဲစားက သမီးကို ဘန္ေကာက္မွာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ တလ ဘတ္ (၅,၀၀၀)ရမယ္ဆိုၿပီး က်ေလာက္ေအာင္ေျပာ ေတာ့ အိမ္ကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ ဘန္ေကာက္မေရာက္ဘဲ ဒီဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ေရာက္စမွာ စကားလည္းနားမလည္၊ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အေတြ႔မခံဘူး။ သမီးကို ထိုင္းသူေဌးအဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔ အိပ္ခိုင္းတယ္။ ပြဲစားနဲ႔ ေခါင္းကဘယ္ေလာက္ရသလဲေတာ့ သမီးမသိဘူး။ သမီးတို႔အိမ္ကို လူႀကဳံနဲ႔ဗမာေငြ (၃) သိန္း ပို႔ေပးတယ္။ အေမကစာပို႔လာတယ္။ ပို႔လိုက္တဲ့ေငြရတဲ့အေၾကာင္း၊ သမီးလိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစားဖို႔ေျပာတယ္။ အေမ့စာဖတ္ၿပီး က်မ ႐ူးမတတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း မထူးဇာတ္ပဲ ခင္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမတို႔ေကာ၊ သမီးတို႔ၿမိဳ႕ကလူေတြလည္း သိကုန္ၿပီ၊ အိမ္ျပန္ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူႀကဳံနဲ႔ေတာ့ ေငြေလး ဘာေလး ပို႔ႏိုင္တာပဲရွိတယ္။ ဘ၀ေရွ႕ေရးကေတာ့ သမီးတို႔႐ုံမွာ အရင္ကလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အစ္မေတြ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားတာေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ေငြျပန္ပို႔လို႔ ဗမာျပည္က သူတို႔မိဘေတြလည္း တိုက္နဲ႔တာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သမီးလည္းအဆက္သြယ္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုသြားဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္” ဟု ေျပာ သည္။

ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ျဖင့္ မိဘမ်ားကို ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ႏိုင္သူမ်ား အနည္းငယ္သာ ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ လက္ရွိဘ၀မွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘဲ ေပ်ာ္ရင္းပါးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္။

သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္တူသည္ဟု လူေျပာမ်ားသည့္ မိန္းကေလးက “ညဖက္အလုပ္လုပ္ၿပီး ေန႔ဘက္ တေရးတေမာအိပ္ၿပီးရင္ မဲေဆာက္ေစ်းထဲသြားၿပီး ဘီယာေသာက္၊ စီးကရက္ေသာက္၊ ထမင္းစား၊ ကာရာအိုေကဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ယူရတယ္။ က်မတို႔ လုပ္အားခအျပင္ကို လာလည္တဲ့ဧည့္သည္ေတြက တရာမ်ိဳး၊ ႏွစ္ရာမ်ိဳး မုန္႔ဖိုး ေပးသြားတာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီအပို၀င္ ေငြေတြနဲ႔ စားေသာက္ ေပ်ာ္ပါးရတာေပါ့။ ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ က်မတို႔လည္း ႏွလုံးသားနဲ႔ပါ၊ အျပင္မွာလည္း ခ်စ္သူရည္းစားေတြ အသီးသီးရွိၾကတယ္။ ညဘက္အလုပ္လုပ္ ေန႔ဘက္ သူတို႔နဲ႔အတူ စားေသာက္ေနထိုင္ သြားလာရတာေပါ့။ က်မတို႔ရည္းစားက က်မတို႔ကို ေန႔ပဲပိုင္တယ္၊ ညကိုေတာ့ ႐ုံကပိုင္တယ္။ ကိုယ့္ရည္းစားလည္း အျခားလူေတြရဲ႕ရည္းစားလို တူတူတန္တန္ရွိေအာင္ အိမ္ခန္းငွားေပးရတယ္၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ၀ယ္ေပးထားရတယ္။ ကိုယ္ကခ်စ္ေတာ့ သည္လိုမွမလုပ္ရင္ သူမ်ားဆီပါသြားမယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ေစ်းမွ ကာရာအိုေကဆိုင္ရွင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးတဦးကမူ “ဒီမိန္းကေလးေတြကို ပိုက္ဆံစုဖို႔၊ အိမ္ကိုေငြပို႔ဖို႔ က်မတို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အထိန္းအကြပ္မရွိတဲ့ၾကမ္းလို ပရမ္းပတာ ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ သူတို႔ညဘက္ လုပ္လို႔ရတာကို ေန႔ဘက္မွာ လာျဖဳန္းၾကတယ္။ သူတို႔ ရည္းစားထားတဲ့ သူေတြကလည္း မဲေဆာက္မွာ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္မလုပ္စားခ်င္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ က ဒီကေလးမေလးေတြကို ျခဴစားေနၾကတာ။ သူတို႔ရည္းစားေတြကို နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ဆြဲႀကိဳး၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အျပင္ အိမ္ခန္းပါ ငွားေပးတဲ့အထိျဖစ္တယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ကို မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က အၿပိဳင္လုၿပီး က်မဆိုင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက၊ ႐ုိက္ၾက၊ ပုတ္ၾကနဲ႔ ခဏခဏ ႀကဳံရတယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ရွိ တည္းခိုခန္းတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကိုေအာင္က “ေခတ္စနစ္က မေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္း စာရိတၱဆိုတာ ဘာလည္းမသိေတာ့ဘူး၊ အဆိုးအေကာင္းလည္း မသိၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္္တို႔ တည္းခိုခန္းမွာဆိုရင္ ဧည့္သည္က ျမန္မာမိန္း ကေလးလိုရင္ ေခၚေပးရတယ္။ လာပို႔တဲ့သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတယ္၊ လာတာက သုံးေယာက္။ ကေလးက (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိဘေတြနဲ႔အတူလာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတာ က အေဖ၊ အေမလုပ္သူက ျပည့္တန္ဆာဆိုေတာ့ ဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာအေဖလုပ္တဲ့သူက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ၿပီး အျပင္ကေစာင့္တယ္။ ကေလးအေမ အခန္းတက္ၿပီးတာနဲ႔ သားအမိ၊သားအဖသုံးေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔အတူတူ ျပန္သြားၾကတယ္။
အဲလိုပဲ အေမနဲ႔ သမီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံ တ႐ုံထဲမွာအတူတူ အလုပ္လုပ္ၾကတာလည္းရွိတယ္။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ေျပာလို႔ေတာင္ ယုံႏိုင္စရာမရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟု ေျပာသည္။

ဆႏၵအေလ်ာက္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူ မ်ားလာ

သို႔ေသာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ လာလုပ္ၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ လာလုပ္ၾကသူ မ်ားလာသည္။ ယခင္က ျပည့္တန္ ဆာ လူသစ္တေယာက္ရရန္ အခက္ခဲရွိေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစၿပီး မဲေဆာက္ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွပြဲစားမ်ား အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္လာၾကသည့္အတြက္ ယခင္လိုအေျခေနမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့သည့္အေၾကာင္းကို ျပည့္တန္ဆာဘ၀မွနားၿပီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံေထာင္ထားသူ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးက ေျပာသည္။

သူမက “က်မ ဒီအလုပ္ကို အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေလာက္က လုပ္လာတာ၊ အခု (၄၀) ေက်ာ္ၿပီ။ က်မတို႔ေခတ္က လူသစ္တေယာက္ရဖို႔ဆိုတာမလြယ္ေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးၿပီး လူသစ္ရွာေဖြခဲ့ရတယ္။ အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းရွိ ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ပြဲစားကေနတဆင့္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပုံပန္းသဏၭာန္၊ အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး မွာလို႔ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားၿပီ။ က်မတို႔႐ုံက အထက္တန္းလႊာ႐ုံမဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ေနယ်ေတြအတြက္ဖြင့္ထားေတာ့ သာမန္လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမားေတြအလာမ်ားတယ္။ အခန္းတခါ တက္ရင္ ဘတ္ (၂၀၀)ပဲယူတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္တ၀က္ ယူရတယ္။ သူတို႔ကို တလတခါ ေငြရွင္းေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ ႀကိဳထုတ္တဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ေငြရွင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အိမ္လခနဲ႔ ပုလိပ္ေၾကး တေယာက္ (၁,၀၀၀) ႏုတ္တယ္။ သူတို႔ကို ထမင္းေပးတယ္၊ ဟင္းဖိုး (၁) ေန႔ (၂၀) ေပးတယ္။မဲေဆာက္မွာ တႏိုင္တပိုင္အိမ္႐ုံအပါ၀င္ လက္ရွိဖာ႐ုံ (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ႐ုံတိုင္း ပုလိပ္ကို လစဥ္ေၾကးေပးရတယ္။ တလ (၈,၀၀၀)ကေန (၁၀,၀၀၀) ၾကားရွိတယ္။ လိုင္းေၾကးေပးထားေတာ့ အဖမ္းအဆီးရွိရင္ ႀကိဳေရွာင္လို႔ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ကလာတဲ့ အထူးအဖြဲ႔တို႔၊ စီမံခ်က္အဖြဲ႔စုံတို႔က်ေတာ့ သူတို႔လည္းဘာမွလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။မႏွစ္က က်မတို႔႐ုံကို ၀င္ဖမ္းေတာ့ က်မေယာက်္ားကို ဖာ႐ုံေထာင္မႈနဲ႔ ႐ုံးတင္တာ ေထာင္ (၂) ႏွစ္နဲ႔ (၇) လက်သြားတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ယခင္က ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို ေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားက ဦးစီးလုပ္ကိုင္ၾကရာမွ ယခုအခါ ျမန္မာမ်ား ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ နားလည္မႈယူကာ “အိမ္ဘိ” ဟုေခၚသည့္ (ျပည့္တန္ဆာ) အိမ္႐ုံမ်ားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္အဆက္သြယ္ႏွင့္ကိုယ္ လုပ္စားၾကသည္ဟု လက္ရွိ မဲေဆာက္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုမွ ေခါင္းတဦးျဖစ္သူ ကိုအာႏုိးက ရွင္းျပသည္။

ကိုအာႏုိးက “ကိုယ့္ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္း အိမ္႐ုံေထာင္ၿပီး လုပ္စားၾကေတာ့ ပိုၿပီး တြက္ေျခကိုက္ တယ္။ ဟန္ျပအေနနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစ်းဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားမယ္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားမယ္။ ဟုိတယ္တို႔၊ တည္းခိုခန္းတို႔၊ အျပင္ ေအာ္ဒါတို႔ သြားဖို႔ၾကေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔လုိက္ပို႔ေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက မိသားစုရွိေတာ့ ေအာ္ဒါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းနဲ႔ပဲ အဆက္သြယ္လုပ္ရ တယ္” ဟု ေျပာသည္။

ညိဳညိဳဟု အမည္ရွိသည့္ အသက္ (၂၅)ႏွစ္၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကလည္း သူမအလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။

“ဧည့္သည္ေခၚလို႔ ဟုိတယ္ကိုသြားရင္ က်မေယာက္်ားက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ အလုပ္သြားရင္ တခါတေလ ကေလးပါေခၚသြားရတယ္။ က်မသားေလးက (၁)ႏွစ္ခြဲပဲရွိေသး တယ္။ က်မဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ရင္ က်မေယာက်္ားက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ရင္း အျပင္က ေစာင့္တယ္။ လူေတြက က်မတို႔လိုလူေတြကိုအျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ က်မက ခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ေရာင္းတာပါ၊ က်မေမတၱာနဲ႔ ႏွလုံးသားကေတာ့ လင္နဲ႔ကေလးေပၚမွာ အျပည့္အ၀ရွိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ဘူး၊ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးတာမွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လို ျမန္မာမိသား စု မဲေဆာက္တခြင္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိပါတယ္။ က်မေယာက္်ား ပန္းရန္လုပ္ရင္ တေန႔ (၁၀၀) ထက္ပိုမရဘူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို ကူညီဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေယာက္်ားက ကေလးထိန္း၊ အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပါ့။ ေအာ္ဒါတခါ သြားရင္ (၅၀၀) ရတယ္၊ (၁) နာရီေတာင္မၾကာဘူး၊ ညအိပ္ရင္ (၁,၅၀၀)ရတယ္။ ဗမာျပည္က မိသားစုေတြကို မ်က္ႏွာမ ငယ္ေအာင္ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔လို အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဒီအလုပ္ လုပ္စားတာ မဲေဆာက္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ ဒီအလုပ္က မိုးရြာတုန္း ေရခံရတာ၊ အရြယ္ရလာရင္ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကိုသုံးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ လင္မယားခ်င္း နားလည္မႈ ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ပန္းဦးေစ်းကြက္

ပန္းဦးေရာင္းရာမွ ျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသူ အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္ မေႏြးေႏြးက သူ႕အျဖစ္ကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆုိရာမွာ “သမီးေက်ာင္း (၅)တန္းထိေနခဲ့ဖူးတယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကပါ။ ဟိုမွာသမီးတို႔ေမာင္ႏွမ(၄) ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးကအႀကီးဆုံး၊ အေမက သေဘၤာဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေန႔ျပန္တိုးယူၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္ရတယ္။ အေဖက ေလျဖတ္ထားတယ္၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ အေမ့လုပ္စာနဲ႔ မိသားစုဘ၀ ဘယ္လိုမွရပ္တည္လို႔မရဘူး။ ေန႔စားလုပ္ရင္ (၁,၅၀၀) က်ပ္ထက္ပိုမရဘူး၊ ဆန္ (၁) ျပည္က (၁,၀၀၀)ေက်ာ္တယ္။ က်မတို႔အိမ္မွာ မနက္(၁)ျပည္၊ ည(၁) ျပည္ခ်က္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အေမနဲ႔သမီး မဲေဆာက္မွာအလုပ္လာရွာတယ္။ ၾကက္သြန္ခြာတယ္၊ ပန္းရန္လုပ္တယ္၊ အလုပ္က အဆင္မေျပတဲ့ၾကားထဲ ပုလိပ္က ခဏခဏဖမ္းေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သမီးတို႔နယ္ကပဲ ေခါင္းလုပ္ တဲ့လူနဲ႔ ဆက္မိတယ္။ အေမက က်မကို မိသားစုအတြက္ က်မကုိေရာင္းဖို႔ေျပာေတာ့ လက္ခံ လိုက္တယ္။ ဘတ္ (၁၅,၀၀၀)နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ ေခါင္းနဲ႔တ၀က္စီရတယ္။ သမီးနဲ႔ အိပ္တဲ့ ထိုင္းသူေဌးက သနားလို႔ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုး ဘတ္ (၃,၀၀၀)ေပးတယ္။ ရတဲ့ေငြေတြကို အေမ့ကိုေပးၿပီး အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္က လူေတြက ေက်ာင္းေနေတာ့ အိမ္ကို လစဥ္ပိုက္ဆံပို႔ ေပးရတယ္။ ပါကင္ေဖာက္တဲ့ကိစၥက ဒီလိုရွိပါတယ္။ ပထမတႀကိမ္ ေဖာက္ရင္ (၁၅,၀၀၀)၊ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ (၈,၀၀၀)၊ တတိယအႀကိမ္မွာ (၃၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။ သုံးႀကိမ္စလုံး သမီးကိုလုပ္တဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ကြန္ဒုံးမသုံးၾကဘူး။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ မဲေဆာက္ေဆးရုံႀကီးမွာ ေဆးစစ္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ဘာေရာဂါမွေတာ့ မရွိ္ေသးဘူး” ဟု ေျပာသည္။

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာက်န္းမာေရး

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည့္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္ မဲေဆာက္ေဆး ႐ုံႀကီးတြင္ (၃) လတႀကိမ္ ေသြးစစ္ၾကရၿပီး (၁)ပတ္တခါ သားအိမ္စစ္ေဆးမႈ ခံယူရသည္ဟု မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွ အထက္တန္းသူနာျပဳတဦးက ေျပာၾကားသည္။ ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ျပည့္တန္ ဆာ႐ုံမ်ား အၿမဲတမ္းအဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ လိင္မႈဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ားကူးစက္မႈမျဖစ္ရေအာင္ ပညာေပးအစီစဥ္မ်ားကို ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕မွ အကူညီေပး လုပ္ေဆာင္ လ်က္ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

ေဆးစစ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြယ္သြယ္အမည္ရွိ မိန္းကေလးက “ေဆးပုံမွန္စစ္ရတာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ။ ေဆးလာမစစ္တဲ့လူကို ေဆး႐ုံက သူေဌးမဆီ ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီးတိုင္ၿပီဆိုရင္ အတိုင္ခံရတဲ့လူကို ေငြရွင္းတဲ့ရက္မွာဒဏ္ေငြ (၅၀၀) ျဖတ္တယ္။ ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေသတဲ့လူေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ၾကာၾကာမွတခါ ျဖစ္တာပါ။ ဧည့္သည္ေတြကို ကြန္ဒုံးစြပ္ခိုင္းဖို႔၊ ကြန္ဒုံးမပါဘဲ မလုပ္ၾကဖို႔ သတိေတာ့ထားရတယ္။ ဖာက်ိဳးရင္ ေဆးထိုးလို႔ရေပမယ့္ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘ၀ဆုံးၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြက မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ အစြပ္ကိုမသုံးခ်င္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လုပ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔အစြပ္ကိုခိုးျဖဳတ္တာလည္းရွိတယ္။ အႏၱရယ္မ်ားေတာ့ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာရတယ္။ ေျပာလို႔မရတဲ့အဆုံး ကိုယ္ပဲ အမ်ိဳးသမီးကြန္ဒုံး သုံးရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ရမယ္၊ လစာေကာင္းတယ္၊ ေငြလည္းႀကိဳယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားက အိမ္ကို ျမန္မာေငြ (၂) သိန္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္မွပဲ ဒီဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ အယုံမလြယ္ၾကဖို႔ ဗမာျပည္က လူေတြကို သိေစခ်င္တယ္” ဟုု ေျပာသည္။

ရန္ကုန္သူ ျဖဴျဖဴကလည္း “သမီးက ဒီအလုပ္ကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက လုပ္တာပါ။ မဲေဆာက္မွာက လိမၼာရင္ေငြစုၿပီး အိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ျပည့္တန္ဆာလုပ္တဲ့ လူမ်ားၿပီး ေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ လူေတြကနည္းေတာ့ တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္ကို လာတာပါ။ ရန္ကုန္မွာက ဆယ္အိမ္မႉး၊ ရာအိမ္မႉး၊ ရဲ၊ မီးသတ္ေတြက အလကားေခၚတာကမ်ားေတာ့ ဒီဘက္ထြက္လာတာက ပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး မဲေဆာက္ကို အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ ဒီမွာက ပုလိပ္ေၾကးေလာက္ပဲေပးရတယ္။ဒါကို က်မတို႔ နားလည္ပါတယ္။ ဖာသည္နဲ႔ရဲဆိုတာက ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီပဲ” ဟု ေျပာသည္။

အလုပ္သမား ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ားလည္းရွိအေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ မဲေဆာက္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမ်ားမွ အလုပ္သမမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာေလာကအတြင္း ေရာက္ရွိမႈမ်ားရွိသည္။ ျပည္တြင္းရွိ မိဘမ်ားမွာ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာမ်ားအျပင္ တရားမ၀င္ ထီေလာင္းကစားမႈမ်ားေၾကာင့္ အုိးေပ်ာက္၊ အိမ္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာ ပို႔သမွ်ေငြ အလ်ဥ္မမီျဖစ္ၿပီး ေငြေနာက္ လိုက္ရင္းျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္သြား သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္ဟု အိမ္ရုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦးကလည္း ေျပာသည္္။

မဲေဆာက္ရွိ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုးမ်ားတြင္ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ားအမ်ားစု လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းကို စားပြဲထိုးျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မႏြဲ႕က “တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေရာက္ခါစမွာ ရွက္ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးစားပြဲထိုးပဲလုပ္တယ္။ အိမ္က ခဏခဏ ပိုက္ဆံမွာတာလည္းပါတယ္၊ ကိုယ္ကလည္းမဲေဆာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္တာလည္းပါတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အရင္ေရာက္တဲ့သူေတြကလည္း စည္း႐ုံးေတာ့၊ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ မနက္ (၂)နာရီဆိုရင္ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လိုက္အိပ္ေတာ့ တေခါက္ကို(၁,၀၀၀) ေလာက္ရတယ္။ ဆိုင္မွာရတဲ့လခက (၁) လ သုံးေလးေထာင္ထက္ မပိုဘူး။ ဒီလိုပဲ အတုျမင္အတတ္သင္ရာကေန ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အႏွိပ္သည္ေလာကမွာလည္း ေငြရလြယ္ေတာ့ ဗမာျပည္ကလာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ အႏွိပ္သည္ေတြက် ေေတာ့ တခါႏွိပ္ရင္ (၂) နာရီကို ဘတ္ (၂၄၀)ကိုယ္က (၁၀၀) ပဲရတယ္၊ က်န္တာက အလုပ္ရွင္ ယူတယ္။ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးကိုေတာ့ သူတို႔တာ၀န္ယူတယ္။ အဲဒီကေန အစျပဳၿပီး ေနာက္ဆုံးကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ဘြဲ႕ရမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားပါ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသူမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ သူနာျပဳျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ သည့္ ရေနာင္း၊ မဲေဆာက္၊မယ္ဆိုင္ေဒသမ်ားႏွင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ အမ်ားအျပားလုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္ကို မိစန္းဟု အမည္ခံယူထားသည့္မဲေဆာက္ေရာက္ အထက္တန္းျပဆရာမ တဦးကလည္း ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။

သူမက “ဒီအလုပ္ကို ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးလုပ္စရာ အလုပ္မရွိဘူး။ ရွိျပန္ေတာ့လည္း၀န္ထမ္းလစာနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ဘယ္လိုမွဆက္စပ္လို႔ မရဘူး။ လက္ရွိျမန္မာျပည္အေျခေနနဲ႔ဆိုရင္ လူေမႊးေျပာင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔၊ က်မတို႔က စနစ္ဆိုးႀကီးရဲ႕ သားေကာင္ေတြပါ။ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာမေတာင္ လူေမႊးမေျပာင္ဘူးဆိုေတာ့ သာမန္လူဆိုရင္ ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး ဖာသည္ လုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး က်မကိုအျပစ္ေျပာတဲ့လူလည္း ရွိပါတယ္။ က်မ သူတို႔ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဂ်င္မေလးဂ်မ္းသီခ်င္းထဲကလိုေပါ့၊ ဂ်င္ဆိုတာ သူ႔ဖာသာသူ မလည္တတ္ပါဘူး။ လည္ေအာင္ဖန္တီးေပးတဲ့ အဓိကတရားခံ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ဂ်င္မေလးေတြ ကံေကာင္းလာမွာပါ” ဟုေျပာသည္။

(ဤသတင္းေဆာင္းပါးပါ ကာယကံရွင္မ်ား၏အမည္ရင္းမ်ားကုိ လႊဲေျပာင္းထားသည္)

ေအးခ်မ္းမြန္မွ Myanmar Online News တြင္ေဖာ္ျပေသာ သတင္းကို မူရင္းအတိုင္းမွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
Photo From :Myanmar Online NewsSee more

ေရတြင္း ေလး သိုု ့အျပန္

က်ေနာ္ရန္ကုုန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ရပ္ကြက္ ကိုုသြားၾကည့္တယ္။
ရပ္ကြက္က သကၤန္းက်ြန္း မိေက်ာင္းကန္ အပိုုင္း ၁ ရပ္ကြက္။ ၁၉ ၉ ၁ ခုုႏွစ္မွာ က်ေနာ္တိုု ့ရပ္ကြက္ ကိုု ဦးသန္းေရႊ အစိုုးရလက္ထက္မွာသိမ္းဆည္းသြားတယ္။
က်ေနာ္တိုု ့ကိုုက်ဴးေက်ာ္သူေတြလုုိ ့သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ ရပ္ကြက္ကိုု အျမန္ဖ်က္ၾကဖိုု ့နည္းမ်ိုုးစံုုနဲ့ နိပ္စက္ခဲ့ၾကတယ္။ အနိင္က်င့္ခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြပထမေတာ့ေတာင့္ခံေသးတယ္။ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ျခင္းေရြ ့ေပးခဲ့ၾကရတယ္။
အေဖ န ဲ ့ႏိုုင္ခ်စ္ေသာင္းတိုု ့ ႏွစ္အိမ္ သုုံးအိမ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမွမရိွေတာ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ဘူဆိုုဇာေတြနဲ ့လာထိုုးေတာ့မွာ က်ေနာ္နဲ့နိင္ခ်စ္ေသာင္း ( မြန္) ကိုုစိုုးမင္း( ရခိုုင္) တိုု ့ ဟာ လက္ေလ်ာ့ေပးလိုုက္ၾကရတယ္။

၁၉ ၇၀ ခုုနစ္ခန္ ့မွာ အေဖဟာ အိမ္ကိုု ပ်ဥ္းကတိုုးေျခာက္ပတ္လည္ေတြနဲ ့ေဆာက္ခဲတယ္။ အိမ္က ရပ္ကြက္ထဲမွာအျမင့္ဆံုုးပါ။ အၾကီးဆံုုးအိမ္ၾကီးပါ။အိမ္ေပၚကေန ေရႊတိဂံုုဘုုရားကိုုျမင္ရပါတယ္။ သိပ္လွပါတယ္။
ပ်ဥ္းကတိုုးရွာထိုုးေတြခင္းထားတဲ့အတြက္ ေအးတယ္။ ျမန္မာေတြက က်ြန္းကိုုမၾကိဳက္ၾကဘူ းက်ြန္းကပူတယ္ လုုိ ့က်ေနာ္အဖိုုးေျပာတယ္။ ပ်ဥ္းကတိုုးကေအးတယ္။
ဒီအိမ္ၾကီးကိုုဖ်က္ေတာ့ အိမ္မွာအရြယ္ေရာက္ေယာက္က်ားေလးေတြမရိွေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ကေတာထဲမွာ က်န္ ညီအကိုုမ်ားက နိင္ငံျခားကိုုေရာက္ကုုန္ျပီ။
ဒီေတာ့အေဖနဲ ့ အမေတြ ကိုုယ္အိမ္ကိုုကိုုယ္ဖ်က္ၾကတယ္။ အေဖေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားတယ္လိုု ့ေျပာတယ္။ ဒီလအၾကာမွ ဆံုုးသြားတယ္။
ဒီအိ္မ္တလံုုး၀ယ္နိင္ဖုုိ ့အတြက္သူ စစ္တပ္ထဲမွာ ၂၅ ႏွစ္အမႈထမ္းခဲ့ရတယ္။
၁၉ ၆၇ ခုုနစ္ေလာက္မွာ ေျမကြက္ကိုု ၃ေထာက္က်ပ္နဲ့၀ယ္ခဲ့တာ။ ပင္စင္ေရာင္းျပီး၀ယ္လိုုက္တာလိုု ့ဆိုုတယ္။ သူ၀င္ခဲ့တဲ့တပ္က သူေျမကိုုသိမ္းခဲ့ျပီေလ။

ဒီေျမကြက္လပ္ကိုု အလြမ္းေျပသြားၾကည့္ဖိုု ့က်ေနာ္ရဲေဘာ္ေတြနဲ ့ ညေနေစာင္းမွာထြက္လာခဲ့တယ္။ သူတိုု ့ကားေလးနဲ့က်ေနာ္တိုု ့ထြက္လာတယ္။ ေနရာကိုုက်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကားတစီးနဲ ့ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ကလုုိက္လာတဲ့ေထာက္လွမ္းေရးရဲေဘာ္ေတြက မေနနိင္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။
အကိုုၾကီး ဘယ္သြားမလိုု ့လဲ လိုု ့ေမးလာေတာ့မွ က်ေနာ္တိုု ့ရပ္ကြက္ကိုုရွာေနတာလုုိ ့ေျပာေတာ့ သူတိုု ့ေနာက္ကလိုုက္ခဲ့တယ္။
သူတိုု ့လိုုက္ျပတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့ ေနရာကိုု မနည္းရွာယူတယ္။ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ၂၄ ႏွစ္အတြင္းမွာအေတာ္ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ က်ေနာ္စားခဲ့တဲ့ ခါေတာ္မွီ မုုန္ ့ဟင္းခါးဆိုုင္၊
မအုုန္းဘိန္းမုုန္ ့ဆိုုင္ ၊ ကိုုေက်ာ္ျမ လဘက္ရည္ဆိုုင္၊ ဦးရခိုုင္ၾကီး ဆံပင္ညပ္ဆိုုင္မရိွေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္တိုု ့ေက်ာ္စိုုးတိုု ့ေဘာကန္ခဲ့တဲ့ကြင္းေလးက ဘယ္ေနရာေရာက္မွန္းမသိေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္အိမ္ေျမကြက္က ေ၀ဇႏၱယာလမ္းမၾကီးနဲ့ျပည္သာယာလမ္းမေထာင့္က အိမ္ဆိုုေတာ့က်ေနာ္ မွန္းလိုု ့ရလာတယ္ ။ ေသခ်ာသြားတာကေတာ့ က်ေနာ္တူးခဲ့တဲ့ေရတြင္းေလးကိုု ေတြ ့ရတာပါပဲ။
က်ေနာ္မိတ္ေဆြေတြမရိွေတာ့ပဲ က်ေနာ္တူးခဲ့တဲ့ေရတြင္းေလးကိုုပဲ ကြက္လပ္ထဲမွာေတြ ့ရတယ္။

ပတ္ပတ္လည္က စိုုက္ခင္းေတြလုုပ္ထားတယ္။ စိုုက္ခင္းဆိုုတာကလဲ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ေလာက္ထားတဲ့စိုုက္ခင္းမ်ိဳးမဟုုတ္ဘူး။
တေယာက္ေယာက္က စိုုက္ထားပံုုပါ။ စိုုက္ခင္း အတြက္ က်ေနာ္တူးထားတဲ့ေရတြင္းေလးကေရ ကိုု သံုုးေနတာကိုု ေတြ ့ရတယ္။

က်ေနာ္ရဲေဘာ္က ဒီေနရာလား လိုု ့က်ေနာ့္ကိုုေမးတယ္။ က်ေနာ္ကဟုုတ္တယ္လုုိ ့ေျပာတယ္ ။ အားလံုုးက စိုုက္ခင္းျဖစ္ေနတယ္။ ဦးျပံဳးဟုုတ္အိမ္၊ ေဒၚေအးမိတိုု ့အိမ္ေတြဖက္ ကိုုလွမ္းၾကည့္မိေနတယ္။ ဖုုန္းဆိုုေတာၾကီးမ်ွသာျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့ေျမကြက္လိုု ့မွတ္မိ
ေစတာကေတာ့ ဒီေနရာမွာေရတြင္းဆိုုလိုုတတြင္းပဲရိွတာကိုုး။ အားလံုုးက က်ေနာ္တိုု ့ေရတြင္းကိုုေသာက္ေရအတြက္လာခပ္ၾကတာမွတ္မိတယ္။
ပါလာတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကိုု က်ေနာ္က ဒါကိုုယ္ အေမအတြက္တူးေပးခဲ့တဲ့ေရတြင္းပဲလုုိ ့ေျပာျပမိတယ္။

ဒီတြင္းကိုု က်ေနာ္ ၁၈ႏွစ္ေလာက္မွာတူးတာ။ က်ေနာ္တိုု ့အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ တူးတာ။ အိမ္ေခါင္းရင္းက ေတာင္ကုုန္းၾကီး။ ၾကာခတ္၀ါးရံုုပင္ၾကီးေတြရိွတယ္။ တေယာက္ထဲတူးျပစ္လိုုက္တာ ၅ ရက္ေလာက္ပဲၾကာတယ္။ ေရေတြထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္ ပင္ပန္းသမ်ွေပ်ာက္သြားတယ္ ။
ေရေတြက စိမ္ ့ေပါက္ေလးေတြက ထြက္လာၾကတယ္။ ေအးေနတယ္။ၾကည္လင္ေနတယ္။
အားပါးတရ က်ေနာ္ဆက္တူးတယ္။ ေရထြက္အားကသိပ္ေကာင္းေတာ့ ပက္မနိင္ေတာ့ရပ္လိုုက္ရတယ္။ ၁၀ ေပေလာက္ရိွမယ္။
အေမကေရတြင္း တတြင္းထပ္ရေတာ့ သိပ္၀မ္းသာေနတယ္။

က်ေနာ့္ ဘ၀တေလ်ာက္လံုုးမွာ အေမအတြက္ က်ေနာ္ေပးနိင္ခဲ့တဲ့လက္ေဆာင္ဟာ ဒီေရတြင္းပဲရိွခဲ့တယ္။
အေမက မနက္ေစာေစာထတယ္။ သိမ္းၾကီးေစ်းမွာဆိုုင္မထြက္ခင္ဘုုရားရိွခိုုးတယ္။ ဘုုရားပန္းကပ္တယ္။ ဒါကိုု မနက္တိုုင္းသူလုုပ္ေလ့ရိွတယ္။
အိပ္ရာထရင္ ဘုုရားပန္းလဲရင္းဓမၼစၾကာ ကိုုသူ သီခ်င္းလိုု ဆိုုေလ့ရိွတယ္။

ဘိကၡနံ၊ ပဥၥ ၀ဂီနံ၊ ကုုသိပတေနနနာမေက ။ မိဂရေရ ၊စမၼ၀ံရံ ….
သူ ဓမၼေတးသားကိုုသီဆိုုေနတဲ့အသံကိုုျပန္ၾကားေယာင္လာတယ္။
ဓမၼစၾကာထဲက ဓမၼပါရ ေတြ တပိုုင္းတစစီက်ေနာ္ အာရံုုထဲကိုု ျပန္၀င္လာတယ္။

ျမတ္ေသာျဗမာမင္းသည္။
သားတိုု ့အားေဘးမဲ့ေပးရာ
မိဂရ၀ိန္ ေတာ ႏွိုုက္ရိွျခင္းေၾကာင့္ …
အာလေလာေကာ …

ဓမၼစၾကာၤကိုုဆိုုရင္ .. လူေလးေမာင္ဒိန္ ထေတာ့ ေက်ာင္းသြားေတာ့လိုု ့နိုုးတာကိုု ျပန္အမွတ္ရေတာ့ ၾကည္ႏူးမိလာတယ္။ ျပံဳးမိတယ္။

က်ေနာ္တူးခဲ့တဲ့ေရတြင္းမွာ စိုုက္ခင္းလုုပ္သားေတြ ေရခိ်ဴးေနၾကတာကိုုေတြ ့ရေတာ့
ပိတီျဖစ္မိတယ္။ ဒီေရတြင္းေလးက အခုုထိ အသံုုး၀င္ေနေသးပါလား။

ဒီေရတြင္းေဘာင္ေပၚမွာက်ေနာ္ဂစ္တာတီးခဲ့တဲ့ညေတြ၊

မၾကင္နာနိင္ရင္လဲ အရင္ဆိုု မစိမ္းနဲ့ ျပံဳး ျပပါလား မိငယ္..
မနက္မိုုးလင္းလိုု ့ဒီကမၻာဒီေလာက ကိုု …. ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ဘူးတဲ့ေမာင္လိုုလူသားတေယာက္ဟာ …
ဆိုုတဲ့ေတးသားဟာ ဆယ္စုုႏွစ္ထဲက တိတ္တဆိတ္လြင့္ပ်ံု လာတယ္။
ဒီသီခ်င္းက ဘယ္သူအတြက္လဲ .ငါဆိုုခဲ့သလဲ…။
အသားညိဳညိုု၊ ပိန္ပိန္၊ျမင္ျမင္ ၊ ျပဴးက်ယ္စြာၾကည့္ေနတဲ့မ်က္လံုုးမ်ား က ေတးသားၾကိဳၾကားမွာစီးေမ်ာ္ခဲ့တဲ့ညေလးေတြ။

ေႏြရာသီမွာတရပ္ကြက္လံုုးကေရတြင္းေတြေရခန္းသြားေလ့ရိွတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာသူနဲ့သူညီမေတြ က်ေနာ္တိုု ့တြင္းမွာေရလာခ်ိဳးတယ္။ ေသာက္ေရခတ္ၾကတယ္။အိမ္ကအမေတြနဲ ့ သူ ဆူညံစြာေျပာဆိုုရီေမာသံေတြ၊ အနားတိုုးေရအိုုးပင့္ေပးစဥ္က သူက် မွ ဆူးဆူးရွရွရိွလွတဲ့ တေရာ္ နဲ ့ကင္ပြန္းသီးႏွံ လ်ိဳလ္၀ွက္ထားေသာအလွမ်ား။ ေရတြင္းေလးက ဒါေတြကိုု ေကာင္းေကာင္းသိမ္းဆည္းထားဆဲ ပါလား။

ျပန္ခါနီးမွာေရတြင္းထဲကိုု က်ေနာ္ငံုုၾကည့္မိတယ္။
က်ေနာ္အရိပ္ေတြကိုု ျပန္ေတြ ့မိၾကတယ္။
ေရထဲက ႏုုပိ်ဳေနတဲ့ အတိက အရိပ္၊ တြင္းေပၚက ရင္ေရာ္သြားတဲ့ ပစၥဳပန္၊ ျပံဳးျပီးႏႈတ္ဆက္မိၾကတယ္။ မေန ့တုုန္းကလိုုပါပဲ။

++

ကိုုမိုုးသီး လာဗ်၊ ခင္ဗ်ားရပ္ကြက္ကလူေတြက ခင္ဗ်ားကိုု ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ရဲလင္းက သတိေပးလိုုက္ေတာ့မွာ က်ေနာ္ ျပန္သတိ၀င္လာတယ္။
သူတိုု ့ေျမကြက္ေတြအတြက္ ျပန္ေတာင္းၾကဖိုု ့ လက္မွတ္ေတြေကာက္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ား သေဘာတူရင္ လက္မွတ္ထိုုးေပးဖိုု ့ က်ေနာ္တိုု ့ကိုု ေမးထားတယ္။ ရဲလင္း ကေျပာလာတယ္။
က်ေနာ္တိုု ့ ဒဂံုုေတာင္ဖက္ကိုု ကားဆက္ေမာင္းလာၾကတယ္။

က်ေနာ္တိုု ့ရပ္ကြက္က လူေတြက ၈ ေလးလံုုးအေရးေတာ္ပံုုၾကီးမွာ အတက္ၾကြဆံုုးပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတိုု့ အခုုေျမာက္ဒဂံုုကိုုအေရြ ့ခံရတယ္။ ပြက္ေတြထေနတဲ့ ကြင္းၾကီးထဲမွာ ေျမတကြက္ ေတြကိုု ျပန္၀ယ္ယူခဲ့ၾကရတယ္လိုု ့ဆိုုတယ္။ သူတိုု ့ ဆီကိုု က်ေနာ္တုုိ ့ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒဂံုုေတာင္ကိုုေရာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကသူေတြေစာင့္ေနတယ္။က်ေနာ္လက္မွတ္ထိုုးလိုုက္ေတာ့ လက္ခုုတ္ေတြညံသြားတယ္။ က်ေနာ္အေတြးကေတာ့ေရတြင္းေလးဆီ မွာပ်ံ၀ဲေနျခင္ေသးသေပါ့။

မိုုးသီး

ဦးေအာင္ဆန္း

သမိုင္းအမွန္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ျပီးေတာ့ ရုပ္ဖ်က္ပစ္တာမ်ဳိးကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သေဘာတူလို႔ ဘယ္လိုမွ မရပါဘူး။

လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္သူယူေပးခဲ့သလဲဆိုတာကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သမိုင္းအမွန္ကို သိၾကဖို႔လိုပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အဂၤလန္သြားျပီးေတာ့ နန္းရင္းဝန္အက္တလီနဲ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ က်ေနာ္တို႔က အဲဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မဟုတ္ဘူး။
... ဦးေအာင္ဆန္းဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ သဲသဲကြဲကြဲ ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ဦးေအာင္ဆန္းလို႔ ေျပာရလဲဆိုေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲရွိတဲ့အခါမွာ သူဟာ ယူနီေဖာင္းၾကီးနဲ႔ အပြင့္ၾကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ျပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္ထဲကို ဝင္မထိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ယူနီေဖါင္းကို အျပီးအပိုင္ခၽြတ္လိုက္ပါတယ္။

အရပ္ဝတ္ အရပ္သားစစ္စစ္ ဦးေအာင္ဆန္းဘဝနဲ႔ သိမ္ျဖဴမဲဆႏၵနယ္ကေနျပီးေတာ့ အမ်ားနည္းတူ ဝင္ျပိဳင္ပါတယ္။ အဲသည့္ဦးေဆာင္ဆန္းကေန လက္မွတ္သြားထိုးတာပါ။
ေတာ္ေတာ္ရွင္းပါတယ္။
ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဥကၠဌအေနနဲ႔ပါ။
ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠဌ ဦးေအာင္ဆန္းေရးထိုးခဲ့တဲ့ ေအာင္ဆန္းအက္တလီပါ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ သမိုင္းရဲ႕ အေရးၾကီးဆံုး တခ်က္ထဲကို က်ေနာ္တို႔ ၾကံ့ၾက့ံခံ ရပ္တည္ေနရမယ္။ လြတ္လပ္ေရးဟာ ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္ယူခဲ့တာပါ။
ဘယ္လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းကမွ တဦးတည္း ရယူခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူ႔စြမ္းအားနဲ႔ ယူခဲ့တာပါ။

လက္နက္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း၊ တပ္ဖြဲ႔ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဖက္ဆစ္ကို ေတာ္လွန္တုန္းက ဘုန္းၾကီးေတြေရာ၊ ကေလးေတြေရာ၊ မိန္းမေတြေရာ အကုန္လံုး ဝိုင္းကူခဲ့လို႔ အဲသည့္ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ခဲ့တာပါ။

(မင္းကိုႏိုင္)
ဘေသာင္း ဟိန္း

ႏုိင္္ငံကုိ တ႐ုတ္လက္ထဲေရာင္းစားထားၾကေသာ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား

ႏုိင္္ငံကုိ တ႐ုတ္လက္ထဲေရာင္းစားထားၾကေသာ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား


ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္္ငံတြင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ တုိင္းျပည္ကုိအုပ္ခ်ဴပ္ခဲ့ၾကေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ေ...လ့လာၾကည့္လွ်င္ ဓားတစ္ျပက္ ဒုတ္တစ္ျပက္ျဖင့္ ျပည္သူမ်ားကုိ ရုိင္းစုိင္းေမာက္မာစြာ အုပ္ခ်ဴပ္ခ့ဲၾကသည္ကုိ ေလ့လာေတြရွိရမည္ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရပါသနည္းဟု ျပႆနာ၏ရင္းျမစ္ကုိ ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ထုိသူတုိ႔႔တြင္ တုိင္းျပည္နင့္လူမ်ဴိးအေပၚတြင္ အမွန္တကယ္စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာေစတနာမရွိမႈ။ ပညာအေမ်ာ္အျမင္အားနည္းမႈ၊ အာဏာကုိ အလြန္အကြၽံမက္ေမာမႈ၊ အမ်ားျပည္သူေကာင္းစားေရးထက္ မိမိမိသား စုေကာင္းစားေရ စေသာ တစ္ကုိယ္ေတာ္အတၱဆန္မႈတုိ႔ကုိ ေတြ႕ရွိရမည္ျဖစ္သည္။ အမွန္တရာႏွင့္ လုံး၀ကင္းကြာျပီး လက္ေတြ႕မက်ေသာ ေပၚလစီမ်ား။မႈ၀ါဒမ်ားကုိ က်င့္သုံးခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္္ငံတြင္ လူေတာ္လူေကာင္းမ်ား။တတ္သိပညာရွင္မ်ား မ၇ွိသည္မဟုတ္ပါ။ ထုိလူေတာ္လူေကာင္းမ်ား တတ္သိပညာရွင္မ်ားအတြက္ ေနရာမရွိျခင္းသာျဖစ္သည္။ အထက္ဖားေအာက္ဖိမ်ား၊ ခ႐ုိနီတ႐ုတ္စီးပြါးေရး သမားမ်ား၊ အာဏာရွင္အႀကိဳက္ ပုံေဖၚေထာက္ခံေပးၾကေသာ အာဏာရွင္လက္သစ္လူတစ္စုအတြက္သာလွ်င္ ေနရာျမဲ၊ အာဏါျမဲ၊ စီးပြား ေရးခုိင္မာေတာင့္တင္းေနသည္ကုိ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။

ျပည္သူလူထုေထာက္ခံမႈလုံး၀မရဘဲ မိမိကုိယ္ကုိဆြဲခန္႔ၿပီး လူၾကီးတက္လုပ္ေနၾကေသာ စစ္အစုိးရနင့္ စစ္အစုိးရအေရျခဳံ ဦးသိန္စိန္အစုိး ရသည္ ဒီမုိကေရစီလမ္းစဥ္ကုိ ေဖၚေဆာင္ေနပါတယ္လုိ႔ မင္းသားေခါင္းေဆာင္းျပီး ကမၻာကုိလိမ္ညာေျပာေနျခင္းသည္ လက္ပံေတာင္း ေတာင္အေရးကိစၥတြင္ ရဟန္းရွင္လူမ်ားအား အၾကမ္းဖက္မႈက ဘီးလူးရုပ္ကုိ ထင္ေပၚေစပါသည္။ အေရးအခင္းၾကံဳတုိင္း ျပည္ပအဖြဲ႕ အစည္းမ်ား ကုိလက္ညႇဳိးထုိးေခါင္းလြဲ လုပ္ေလ့ရွိေသာ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ယခုတစ္ၾကိမ္တြင္လည္း ႏုိင္္ငံေရးအရ အျမတ္ထုတ္ လုိသူမ်ားေၾကာင့္ဆုိျပီး အတုိ႔က္အခံပါတီမ်ားဖက္သုိ ေလသံပစ္ေနပါသည္။

အတုိ႔က္အခံပါတီမ်ားကေတာ့ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းျပီး လုိအပ္ေသာအကူအညီမ်ားကုိ ေထာက္ပံ့ေပးေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရပါသည္။ ျမန္ မာ့ႏုိင္ငံေရးသည္ အေကြ႕အေကာက္မ်ားေသာေၾကာင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ တက္လာၾကေသာ အစုိးရမ်ားသည္လည္း နာမည္သာေျပာင္းျပီး အာဏာရွင္ အေကြ႕အေကာက္၀ါဒီေတြသာျဖစ္သည္ကုိ ျပည္သူမ်ား အသိပင္ျဖစ္သည္။ တုိင္းျပည္တစ္ခုလုံး ဘာျဖစ္ျဖစ္ လူေတြ ဘယ္ ေလာက္ဒုကၡေရာက္ေရာက္ အာဏာကုိ စြဲျမဲစြာဆုပ္ကုိင္ျပီး ႏုိင္္ငံကုိ ခ႐ုိနီစီပြြါးေရးသမားမ်ားနင့္ ပုလင္းတူဗူးဆုိလုပ္ျပီး ေရာင္းစားေနၾကတုန္း ပင္ ျဖစ္သည္။

ေရာမျပည္ၾကီး မီးေလာင္ပ်က္စီးေနသည္ကုိ အေလးမထားဘဲ တေယာထုိးမပ်က္ေသာ နီရုိးဘုရင္လုိ လူစားမ်ဳိးေတြသာ ၀ုိင္းရံေနေသာ လက္ရွိျမန္မာအစုိးရသည္ ယခင္လမ္းေဟာင္းအတုိင္းသာ ဆက္လက္ေလွ်က္လွမ္းေနပါက မၾကာမီႏွစ္အေတာအတြင္း တရုတ္ျပည္မၾကီးရဲ႕ လက္ေအာက္သုိ သိသာထင္ရွားစြာ က်ေရာက္ႏုိင္္ပါသည္။ ယခုလည္းဘဲ ျမန္မာတစ္ႏုိင္္ငံလုံးတြင္ ျမင္ျမင္သမွ် ရင္းႏီးျမႇဳပ္ႏွံမႈဟူသမွ်တုိ႔သည္ တရုတ္ကုမၸဏီၾကီးမ်ား၏ မတရားအျမတ္ထုတ္ဂုတ္ေသြးစုပ္မႈတုိ႔ကို ျပည္သူအမ်ားက ခါးသည္းစြာခံေနၾကရပါသည္။ လယ္ယာေျမ မတ ရားသိမ္းပုိက္မႈ၊ ရြာေတြအခေၾကးေငြမရဘဲ ေျပာင္းေရြခံရမႈ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိခုိက္ဖ်က္စီးမႈ၊ သမုိင္း၀င္အေဆာက္အဦးမ်ား ျဖဳိဖ်က္ ခံရမႈတုိ႔ကို ႏုိင္္ငံႏွင့္အ၀န္းတြင္ ျပည္သူမ်ားက ေနစဥ္ႏွင့္အမွ် ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကရပါသည္။ ျပည္သူမ်ား ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ပန္းတုိင္က စစ္ပြဲႀကီးေတြမရွိ။ ပကတိၿငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ ျပည္ေထာင္စုစနစ္၊ အားႀကီးသူက အားငယ္သူကုိ အႏုိင္္က်င့္မႈေတြကင္းစင္ျပီး ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြက ဆင္းရဲသားေတြအေပၚ ေသြးစုပ္ခ်ယ္လွယ္မႈကင္းျပီး အဓမၼတရားမွန္သမွ်ခ်ဴပ္ျငိမ္းျပီး စစ္မွန္ေသာတရားေပၚေပါက္ေရး။တရားဥပေဒရဲ့ ကာကြယ္ေစင့္ေရွာက္မႈကုိ လူသားတုိင္းအညီအမွ်ခံစားခြင့္ရေရး ဥပေဒရဲ႕အထက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ အခြင့္အေရးမွန္သမွ်ကုိ လူသားတုိင္း အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး လြတ္လပ္စြာခံစားႏုိင္္တဲ့ လူသားတုိင္း အမြန္အျမတ္ထားၾကတဲ့ လူတန္းဖုိးမ်ားကုိ လူသား တုိင္းေစာင့္စည္း႐ုိေသ ထိန္းသိမ္းတဲ့ လူ႔အဖြဲအစည္းမ်ားမွာ ေအးခ်မ္းစြာေနထုိင္ေရးတုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္္ငံဟာ အံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကမၻာေပၚမွာ ေနခ်င္စရာေကာင္းတဲႏုိင္္ငံတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ပထ၀ီအေနအထားအရ လူေတြေသေလာက္ေအာင္ အပူလြန္ကဲမႈ၊ အေအးလြန္ကဲမႈဆုိတာလည္း မရွိသေလာက္ပါ။

ဂ်ပန္လုိ၊ အင္ဒုိနီရွားလုိ လစဥ္မျပတ္ငလွ်င္လုပ္တယ္ဆုိတာ မရွိပါ။ ဘဂၤလာေဒ့ရွ္နင့္ အိႏၵိယလုိ ႏွစ္စဥ္ မုန္းတုိင္းၾကီးေတြတုိက္တာလည္း မရွိပါ။ နာဂစ္လုိ ဂီရိလုိ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ႁခြင္းခ်က္အားျဖင့္ က်ေရာက္တာပဲရွိပါတယ္။ သဘာ၀သယံဇာတ ေပါႂကြယ္၀ေသာ္လည္း ႏုိင္္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာေခါင္းေဆာင္မ်ား အရည္အေသြးညံဖ်င္းေသာေၾကာင့္ အိမ္နီးရွင္ တ႐ုတ္ကုလား ယုိဒယားႏုိင္္ငံမ်ားက ျမန္မာအဖုိးတန္ ေက်ာက္စိမ္း၊ ကြၽန္းသစ္၊ ေရနံနင့္ ဂက္စ္တုိ႔ကို ေစ်းေပါေပါနင့္ အလကားရသလုိ ျဖစ္ေနၾကသည္မွာ ျမန္မာျပည္ၾကီးအတြက္ ရင္နာ စရာေကာင္းလွပါသည္။ ျပည္သူေတြကေတာ့ ကုိယ္အိမ္ျခံတြင္းကထြက္ေနတဲ့ ေရႊတြင္းကုိ ဓားတစ္မုိး လွံတစ္မုိးမုိႏွင့္ ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြကုိ ေၾကာက္ျပီး လက္မႈိင္ခ်ကာ ၾကည့္ေနရပါတယ္။ အာဖရိကေဒသကႏုိင္္ငံေတြလုိ သဘာ၀က်ိန္စာ မမိဖုိ႔ လက္ရွိအစုိးရမွ အထူးသတိထားျပီး လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။

ျမန္မာျပည္အေျပာင္းအလဲကာလတြင္ တ႐ုတ္၏ေနာက္ကြယ္မွ အႏၱရာယ္မ်ားဆီႀကဳိေနသည္ကုိ ေလ့လာသူပညာရွင္မ်ားက ေ၀ဖန္ေထာက္ ျပၾကသည္ကုိေတြရပါသည္။ တ႐ုတ္ႏုိင္္ငံတြင္ စီမံကိန္းမွန္သမွ်၊ ကုမၸဏီမွန္သမွ်သည္ အာဏာပုိင္အစုိးရအဖြဲႏွင့္ အဆက္အသြယ္ေကာင္း ရွိေရးပင္ျဖစ္သည္။ ေဒသခံမ်ား လူထုအေျချပဳအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ အျခားပါ၀င္ပက္သက္သူမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္ရန္ အေလးထား ရန္မလုိအပ္ေပ။ ထုိမႈ၀ါဒမ်ားကုိပင္ တ႐ုတ္ကုမၸဏီမ်ားက ႏုိင္္ငံတကာတြင္ က်င့္သုံးလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အာဖရိကေဒသ တ႐ုတ္တုိ႔၏ ရင္းႏီးျမဳပ္နံမႈမ်ားကုိ ေလ့လာၾကည့္က သိရွိႏုိင္္ေပသည္။ သယံဇာတေပၚတြင္ထုိင္ကာ ဆင္းရဲေမြးတည္းေနၾကေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ ျပည္သူမ်ားသည္ အာဖရိကေဒသ ဒါဖာ၊ ဆူဒန္တုိ႔လုိ အျဖစ္မခံထုိက္ပါ။ တစ္ႏုိင္္ငံလုံး အတုိင္းအတာနင့္ မတရားအျမတ္ထုတ္ ဂုတ္ေသြးစုပ္ မႈတုိ႔ကို တုိက္ပြဲ၀င္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိတုိင္းျပည္မ်ားတြင္ အစုိးရနင့္ျပည္သူ မသင့္တင့္၊ အုပ္ခ်ဴပ္သူေတြက စီမံခန္ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္း၊ တုိင္းျပည္ ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးအတြက္ မလုပ္တတ္။ ရွိသမွ်သံယံဇာတမ်ားကုိ မတန္းေစ်းျဖင့္ခ်ေရာင္း စသည္ျဖင့္ သယံဇာတရွိပါလွ်က္ ဆင္းရဲတြင္းက မတက္ႏုိင္္သည့္ႏုိင္္ငံမ်ားကုိ သယံဇာတက်ိန္စာမိေသာႏုိင္္ငံမ်ားလူမ်ားဟု သိရွိေလ့လာရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သား အားလုံး အမိႏုိင္္ငံ၏အႏၱရာယ္ကုိ ကာကြယ္ေသာအားျဖင့္ မတရားေသာ အမိန္။ရင္းနီးျမဳပ္နံမႈ။တုိ႔ကို ေအာင္ပြဲရေအာင္ ဆက္လက္တုိက္ ပြဲ၀င္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းေရးသားအပ္ပါသည္။

● ကုိးကား
၁။ သယံဇာတက်ိန္စာမွ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ (ေဖျမင့္)
၂။ လူထုရနံစာစုမ်ား (လူထုစိန္၀င္း)

Credit: Moemaka
သန္းတင္/ ဒီဇင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၂